वसुंधरा

विरहात कुणी प्रेयसी, जळते जशी, तशी तापते धरा ।

जणू वाट सख्याची पाहे, कधी रे येतील श्रावणधारा ।।

चमकते अंबरी वीज, गर्जती मेघ, बरसती धारा ।

न्हाऊनिया निघते धरा, फुलविते मन मयूर पिसारा ।।

ही वसुंधरा नेसुनिया हिरवा शालू सजली, नटली ।

नथ इंद्रधनूची लेऊन आली जणू सुंदरा कुठली ।।

सुस्नात कुमारी कुणी उन्हाला उभी तशापरी दिसे ।

तिज पाहुनीया मन कैसे बळीराजाचे होई वेडेपिसे ।।

घेऊन बैल आणि औत निघे शेतात बहू आनंदानं ।

भूमीत विश्वासानं, टाकी बियाणं, खुशीत येऊन ।।

गर्भार धरा जाहली, पिकं उगवली, अति जोमात ।

मन बळीराजाचं खुललं, शिवार फुललं, दिसे बहरात ।।

लेकराचा बघून चेहरा, अति हासरा, खुलली भूमाता ।

बळीराजा वंदितो तिला बाळगून हृदयी कृतज्ञता ।।