हरवली वाट

केशरी रंगात न्हाऊनी गेली रम्य पहाट 

धुक्यात आठवांच्या कधी हरवली वाट

वाढली तृष्णा ही चातकापरी जीवाची

होता प्रीतिवर्षा वाहेल भावनांचा घाट

बघतो वाट कालिंदीचा हा काठ निरागस

पुन्हा कधी गोप-गोपिकांचा जमेल थाट

बेभानपणे चित्त लागते सावळ्या चरणी 

दर्शनास व्याकूळलेले मन धावते सुसाट 

अधीरता संपव भेटीने कर जीवनउद्धार 

अखंडित वाहो आयुष्यात भक्तीची लाट