વિદ્યાર્થીઓની વિદાયવેળાએ

સપનું સુંદર ત્યાગવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?
છોડી શાળાને જવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?

ઘંટ સાથે સર, ને ટીચર હું અને ચોથો સમય,
દોડતાં અટકાવવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?

બોર્ડ પર દોર્યા અમે જે મોર–પોપટ, આભ–વન,
સાથે સૌને લૈ જવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?

વર્ગ, બારી–બારણાં, મેદાન, પાણીની પરબ,
સામટાં તરછોડવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?

એક ઇચ્છા બાળપણની સૉળ થૈ ઊઠશે કદીક,
સરની સોટી ખાળવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?

આંખમાં અકબંધ યાદો બેવડાશે તે છતાં,
નાની પગલી પાડવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?

જ્ઞાનની પાંખો દીધી તો ઊડવું મુશ્કેલ ક્યાં?
છોડી સૌને ઊડવાનું કાશ સ્હેલું હોત તો?

હા ગમે, રિસેસ પણ શું આમ છુટ્ટી દૈ શકો,
કાયમી ઘર બેસવાનું, કાશ સ્હેલું હોત તો?