માણેસ, તું મરોય
માણેસ, તું મરોય
માણેસ, તું મરોય, મ કર આંખ્યો રાતિયા,
કુળમાં લાગે ખોય, મરતાં મા ન સંભારિયે.
તરવરિયા તોખાર, હઇયું ન ફાટ્યું હંસલા;
મરતાં રા’ખેંગાર ગામતરાં ગુજરાતનાં.
રે, સાબર શિંગાલ, એક દિન શિંગાળાં હતાં;
મરતાં રા’ખેંગાર ભવનાં ભીલાં થઇ રહ્યાં.
કાંઉ કેંગરછ મોર, ગોખે ગરવાને ચઢી ?
કાપી કાળજ કોર, પિંજર દાઝ્યો પાણિયે.
સ્વામી ! ઊઠો સૈન્ય લઇ, ખડ્ગ ધરો ખેંગાર;
છત્રપતિએ છાઇઓ ગઢ જૂંનો ગિરનાર.
વાયે ફરકે મૂછડી, રમણ ઝબૂકે દંત;
જુઓ પટોળાંવાળીઓ, લોબડીવાળીનો કંથ.
ઊતર્યાં ગઢ ગિરનાર, તનડું આવ્યું તલાટિયે;
વળતાં બીજી વાર, દામોદર કુંડ નથી દેખવો.
ચંપા તું કાં મોરિયો? થડ મેલું અંગાર;
મોહોરે કળિયું માણતો, માર્યો રા’ખેંગાર.
ઊંચો ગઢ ગિરનાર, વાદળથી વાતું કરે,
મરતાં રા’ખેંગાર રંડાલો રાણકદેવડી.
ગોઝારા ગિરનાર, વળામણ વેરીને કિયો?
મરતાં રા’ખેંગાર, ખરેડી ખાંગો નવ થિયો.
મ પડ મારા આધાર, ચોસલાં કોણ ચડાવશે?
ગયા ચઢાવણહાર, જીવતા જાતર આવશે.
પાણીને પડતે કહો તો કૂવા તો ભરાવિયે,
માણેરાં મરતે શરીરમાં સરણાં વહે.