આપણેજ જીવન ને
આપણેજ જીવન ને
કુમળા બાળકનું રુદન મને હચમચાવી ગયું,
તેને દર્દ થી રોતું જોઈ મન માં ઓછું આવી ગયું.
રાત્રીનો કમ્પાઉન્ડર સૂતો તેને સાંભળી રહ્યો છે;
ઊંઘ માં ખલેલ ના પડે તેને માટે કૈંક પ્રયાસ કરી રહ્યો છે.
બાળકને રડતું જોઈ તેના મનમાં ઘણાજ ખતરનાક વિચારો આવે છે;
બાળકને ઊંધું સુવરાવીને પાછો ઊંઘી જાય છે.
બાળક કણસતું રહે છે અને ફરી રડવાનું ચાલુ કરે છે;
કમ્પાઉન્ડર ગુસ્સામાં ઊભો થાય છે અને એક પગને મરડી નાખે છે.
બાળક જોરશોરથી રડે છે અને કંપાઉંડર ફરી ઉઠે છે;
ત્રણ દિવસ ના બાળક નો બીજો પગ પણ તોડી નાખે છે.
મારું મન અરેરાટી અનુભવે છે અને રડી પડે છે;
"ક્રૂર માણસો અને આવો વિભાગ?" મન કલ્પાન્ત કરી નાખે છે.
નાના બાળક પાર આવો અત્યાચાર;
પૈસા લીધા પછી પણ આવો દુરાચાર.
માબાપ ખર્ચ ભોગવે અને બાળક ખોડખાપણવાળું રહે જન્મભર;
મારું મન વિચલિત થઈ જાય છે અને આંખો થઈ જાય છે સજળ.
જીવનમાં અભિગમ જ બદલાઈ ગયો છે;
માણસ, માણસ મટી હેવાન થઈ ગયો છે,
બીજાનું સુખ જોઈ ના શકતો રાક્ષસ થઈ ગયો છે.
"પ્રભુ પણ આમાં રાજી ન હોય"
શા માટે? આપણે જીવન ન કુરૂપ બનાવીએ છીએ.
"ઘડતરનો દોષ ન દેતા કદી પણ."
આપણેજ જીવન ને દુષ્કર પુરવાર છીએ.