રેશમગાંઠ

રોજ સવારે નીકળતા,

ન માંગે કદી એ રૂમાલ,

ન માંગે કદી એ બેગ,

ન માંગે કદી એ પાણી.

એ માંગે રેશમગાંઠ કંઠહારની

જે બંધાતી મારા બે હાથ થકી.

ને વળી માંગે કંઠમાળ હંમેશા,

જાવા ટાણે મારા બે હાથની !

આ વાત નહિ આજની કે કાલની

આ તો ચીલાચાલુ ચાલતી વર્ષોથી.

પણ વિસરાઈ ગઈ એ કાળના વમળ મહી.

જિંદગીની ઘટમાળ જેમ આગળ ધપતી ગઈ.

વાયા વર્ષોનાં વ્હાણાં ને

વાત ફરી એ આવી યાદ

વેળા વસમી આવી જ્યારે

વિખૂટા પડવાની આજે !

લાડ લાડમાં ફરી એણે

માંગી એ ગાંઠ કંઠહારની

બાંધી દીધી ઝટપટ ઝટપટ

આનંદથી હરખાઈને મેં પણ

બીજી ઘડીએ એ છોડી દીધી

જરીક ગુંચવાઈને મેં

ને ગૂંથાઇ ગઈ બીજા

બેગ બિસ્તર બાંધવાને.

પુછ્યું એમણે કે આમ કેમ ?

રિસાઈ ગઈ કે ગુસ્સે ભરાઈ ?

બાંધી ગાંઠ છોડી કેમ ?

વાત કાંઇ સમજાઈ ના !

મેં કહયું શું કરું તો !

ભૂલ ભૂલમાં બંધાઈ ગયું

મન મારું એની સાથે

છોડી દીધી તેથી જ તરત એ રેશમગાંઠ !