મર્મ
મર્મ
એક ઘા કરવાની વાર હતી,
ત્યાં બૂમ સંભળાય,
'ઊભા રેજો હો...
આ બલિ આપવાનો હક્ક કોણે આપ્યો ?
અરે ! તમારા સ્વાર્થ કાજે,
આ ભોળુડા પશુનો ભોગ.
ત્યાં તો ચારે બાજુ શોરબકોર,
બહાર ધકેલો એને,
ધક્કો મારી કાઠી મૂકો.
વર્ષોની પરંપરા તોડવા આવ્યો,
માતા કોપશે તો,
સૌ હેરાન થાશું
આ દુકાળ ભરખી જાશે.
ત્યાં એક નાનું બાળ,
બોકડાને ગળે વળગાડતાં,
ના મારા ભાઈ
તને કાંઈ નહીં થાવા દઉં.
અને બોર બોર જેવડા આંસુ,
તેના શબ્દોનો મર્મ જાણે સમજયો હોય,
તેમ એ ભોળા પશુએ
બેં બેંનો પોકાર કર્યો.
આ જોઈ ઈશ્વરનું હૈયું ભરાયું,
રૂઠયો મેહ,
ઈશ્વરની આંખેથી વરસી પડયો.
હરખેલ હૈયા એ બાળ શોધે,
પણ, એ બાળ કયાં ?
માનવતાનો મર્મ સમજાવી,
ગયો કયાં ?