શૌર્ય

હે ઈશ્વર! એક મોકો આપતો, 

તાકાત મારામાં પણ હતી, 

મને છેતરીને જીવ લીધો તે, 

એમાં તે શું બહાદુરી હતી ? 

તાકાત તારી પણ મે માપી હતી, 

જ્યારે મારી મા મારી પાસે હતી,

જ્યાં સુધી હું પાસે હતો ત્યા સુધી, 

હાથ પણ ના લગાડી શક્યો વાહલા,

સ્વયં યમ પણ ગમ ખાય જતા, 

મારા કર્મોની તરફ નજર કરીને,

આમ કરતા તમારા હાથ કેમ ચાલ્યા? 

આંખોમાં જોઈને બોલો શરમ કરીને,

મારા પ્રયત્નોથી તમણે શું વાંધો હતો? 

હું ફાટેલું વસ્ત્ર એ એક સાંધો હતો,

મને તક આપ્યા વગર હરાવી દીધો, 

પૂછ્યા વગર દરિયામાં પધરાવી દીધો,

ખરેખર હું હોત જો ત્યાં મા સાથે, 

તો હારવું પડ્યું હોત વિશ્વનાથે,

હું શૌર્ય છું, હું સત્ય છું, 

પારખા કરી જો વાહલા, 

હું સામર્થ્ય છું.