આ તે શા તુજ હાલ

આ તે શા તુજ હાલ, ‘સુરત સોનાની મૂરત’,

થયા પૂરા બેહાલ, સુરત તુજ રડતી સૂરત !

અરે હસી હસીને રડી, ચડી ચડી પડી તું બાંકી;

દીપી કુંદનમાં જડી, પડી રે કથીરે ઝાંખી.

સત્તર સત્તાવીસ, સનેમાં રેલ જણાઈ;

બીજી મોટી તેહ, જાણ છોત્તેરે ભાઈ.

એની સાથ વંટોળ, દશા બેઠી બહુ રાસી;

દૈવ કોપનું ચિહ્ન, સુરત તું થઈ નિરાસી.

સુડતાળો રે કાળ, સત્તર એકાણું;

સત્તાણુંમાં રેલ, બળ્યું મારું આ ગાણું.

સાઠો બીજો કાળ, ચારમાં સન અઢારે;

બારે મોટી આગ, એકવીસે પણ ભારે.

બાવીસમાં વળી રેલ, આગ મોટી સડતીસે;

એ જ વરસમાં રેલ, ખરાબી થઈ અતીસે.

દસેક બીજી આગ, ઉપરનીથી જો નાની;

તોપણ બહુ નુક્શાન, વાત જાયે નહીં માની.

વાંક નથી કંઈ તુજ, વાંક તો દશા તણો રે;

અસમાની આફત, તેથી આ રોળ બન્યો રે.

તાપી દક્ષિણ તટ, સુરત મુજ ઘાયલ ભૂમિ;

મને ઘણું અભિમાન, ભોંય મેં તારી ચૂમી.