ધ્યાનસ્થ રૂષિ
ધ્યાનસ્થ રૂષિ
ધોમધખતા તાપમાં ચાલતી રહી...
ચાલતી જ રહી...
ને દેખાયું-
સૂકુભઠ્ઠ જંગલ,
ઝાડવા પણ સાવ સૂકાં,
પાંદડા જમીન પર ખરી પડેલાં,
ઉના ઉના પવનથી ઉડાઊડ થાય,
વંટોળિયે ઉડી જાય આઘેરા - ને
વિખરાઈને પાછા જમીન પર પડે,
ટેકરી પર બેઠી હતી ને,
સામે ઊભેલા સૂકા ઝાડને પૂછ્યું -
શું તને આ સૂકા પણાની પીડા નથી...?
ને ---ઝાડ કશું બોલ્યું નહીં.
રડી જ પડ્યું ,આજ સુધી તેને,
કોઈએ તેની પીડાની વાત પૂછી જ ન હતી,
તેના આંસુ પણ થોડેક સુધી વહ્યાં અને સુકાઈ ગયા.
બસ હું ઊભી થઈ અને -
દોડી ગઈ ઝાડ પાસે -
પહેલાં આંખથી આંખ મિલાવી...
પછી -
હળવે હાથથી પંપાડ્યું...
અને પછી -
મારા બે હાથથી બાહોમાં તેને સમાવી હ્રદયે લગાવ્યું.
તેની પીડાને ભરી લીધી મારામાં ને -
આપી દીધી બધી ભીનાશ મારી
ત્યાંજ
આભમાંથી વરસી પડ્યાં
વરસાદી ફોરાં...
લઇને જાણે બરફની ટાઢક...
વ્રુક્ષ અને હું
બની ગયા જાણે કે
ધ્યાનસ્થ રૂષિ.