ભવ્ય ભાર...

મારી પણ આ બેય આંખોમાં હતી અશ્રુધાર ચોધાર બારેમાસ
એક ભવ્ય ભાર રુદિયામાં મેં પણ સરળતાથી સંઘર્યો હતો

ને મમતાનો પાલવ છોડવો કેટલો હોય છે કઠીન- જાણું છું હું  
મનમાં ને મનમાં હુયે એકલો એકલો કેટલું બધું મુંઝાણો હતો

કેમ કરીને નંદરાજા ને વાત હું એ ભાવિ ની કહી દઉં ભલા?  
ગોકુલની ગલીઓ ને યાદ કરીને હુયે ભાવથી ભીંજાયો હતો

ગોવાળો તો હૃદય રહ્યું છે મારું પહેલેથી જ કેમ કરીને ભૂલું?
પ્રેમનો સમગ્ર નીચોડ તો મેં રાધાના પાલવમાં છુપાવ્યો હતો

"પરમ" બની પ્રસરી રહ્યો સદા સર્વદા શાશ્વતે હું જ આ બ્રહ્માંડે  
જશોદાની આંખમાંથી તો હું જ "પાગલ" આંસુ બની ખર્યો હતો