રૂપસુંદરી

એકલા હાથે ઝઝૂમતી ને પાછી રણશિંગું ફૂંકયા કરતી,
ઊંડાણમાં એને કોઈના પામે ને કેવા શિખરો સર કરતી!

અરધો ભાગ એનો કહેવાય, પણ કામ સંપૂર્ણ એ કરતી,
શ્વાસોની અલ્લાબેલીએ પણ જાણે સૂર નવા ગજવતી!

ત્યાગને જાણે છત્ર આપી, એને રોજ પંપાળ્યા કરતી,
દીકરી, ભગિની, ભાર્યા, માતા, એ નિત નવા રૂપ ધરતી!

ને તોયે પેલી નજરથી બચવા ઠાલી કોશિશ કરતી,
વિકરાળ વેદનાને સહેતી ને આંસુ ને ઠારવા કરતી!

મર્મ એનો હ્રદયે એમ જ ધરબાઈ રાખવા કરતી,
કાળજે મણનો ભાર જાણે હળવાશે ઝીલ્યા કરતી.

પગથી માથા લગી સુંદરી જો ને શણગાર સજતી,
રૂપ એનામાં ઓગળવા ચાંદની પણ ડોકિયા કરતી!

છે બધો અસબાબ એનો, ને એટ્લે જ ઝૂર્યા કરતી,
નારી તું નારાયણી ને તોયે પાંસળીએ નમ્યા કરતી!