મિત્ર

વરસોથી કોઈ સાદ આપ્યા કરે છેમને થયું લાવ

ભૂતકાળના પાના ઉથલાવી જોઉ...

ભીતર ઢંઢોળી જોઉં...

એ કોણ છે, જે નિંદરમાં આવીને ઝબકારો આપી જાય છે?

ના..ના...એ રાધા નથી... એ તો મારી અંદર વસે છે

એ મા જશોદા પણ નથી...

એ તો રોજ મારી આંખોમાં મીઠી નીંદર ભરી જાય છે!

એ ગોપી હશે? ના... એ તો બેઠી હશે વૃંદાવન... મારી વાટ જોતી!

વાંસળી પણ હવે તો મૂંગી થઇ ગઈ...માખણ નથી ભાવતું... રાસ નથી ગમતા...

કોઈનો પગરવ, સતત કાને અથડાયા કરે છે. અવાજની દિશામાં શોધ્યા કરું છું એક પડછાયો.

મને જપનારા ઘણા છે. પણ... મારી ભીતર જેનું રટણ ચાલું છે એ કોણ છે? ક્યાં છે? 

રાત દિવસ દ્વારિકાને દરવાજે મીંટ માંડીને રાહ જોયા કરું છું.

કયારેક હિબકે ચડી જાઉ છું ત્યારે રુકમણિ પૂછે છે કોને યાદ કરો છો? જવાબ આપુ એ પહેલાં હું ઘેનમા ડૂબી ગયો.

ઊંઘમાં શબ્દો સંભળાયા,'માધવ...'હું ચમકી ગયો આમતેમ દોડાદોડ કરવા લાગ્યો મહેલમાં! પડું, અથડાઉ છું, વાગે છે, પણ દર્દ નથી થતું... માત્ર મારા ભાગના ચણા જ તો ખાધા હતા એણે!

આજે પણ એની જાહોજલાલીનો ભાર લઇ ને ફરું છું...આજે હૃદય કેમ ધબકી  રહ્યું છે અચાનક?નક્કી...એ જ આવ્યો છે...એ જ...

એ મિત્ર સુદામા તો નહીં? આજ મારો વનવાસ પૂરો થયો!