આપણા મલકના માયાળુ માનવી

હે….. હેતાળાં ને મમતાળાં જ્યાં માનવ જોને વસતાં,

હે…..મહેમાનોને માન દઇને હેતથી હૈયું ધરતાં;

પંડ તણાં પાથરણાં થઇ જ્યાં હરખાતાં નર-નારી,

હે…….જગમાં જ્યાં મહેમાનગતિની વાત જ સૌથી ન્યારી.

આપણા મલકના માયાળુ માનવી,

માયા રે મેલીને વહ્યાં આવો મારા મેરબાન,

રિયોને આપણા મલકમાં….કે હાલો….

સાંજ પડેને ગામને પાદર, ગાયો પાછી વળતી;

દુર ભલેને વસતા તોયે, યાદ આવે આ ધરતી;

ગામને કૂવે પાણી સીંચન્તી, પનિહારી નખરાળી;

સરખી સૈયર વળતી ટોળે, વાત કરે મલકાતી.

આપણા મલકમાં ઓઢણ ઓરડા,

ઉચાળા ભરી ઘોડે ચડજો મારા મેરબાન,

રિયોને આપણા મલકમાં….કે હાલો….

વર્ષા માથે ધરતી રૂડી, ઓઢણી લીલી ઓઢે;

પેટિયું રળવા અમ જેવાના, મલક રૂડો છોડે;

વાર-તહેવારે ગામવચાળે, રાસની રંગત જામે;

બાળપણાની ગોઠડી મીઠી, યાદ આવે હૈયાને.

આપણા મલકમાં નવણ કોડિયું,

નાવણિયાં કરી ઘોડે ચડજો મારાં મેરબાન;

રિયોને આપણા મલકમાં….કે હાલો….

રોજ પરભાતે દરના ટાણે, ઘરમાં ગીત ગવાતા;

રાત પડેને માવલડીના, હાલરડાં સંભળાતા;

છાશને રોટલો પ્રેમથી દેતી, રોજ શિરામણ ટાણે;

અમૃત જેવાં લાગે એ તો, માવલડીના હાથે.

આપણા મલકમાં ભોજન લાપસી,

કે ભોજનિયાં કરી ઘોડે ચડજો મારા મેરબાન;

રિયોને આપણા મલકમાં….કે હાલો….

પંખીડાં રે સૌ સાથે રે બેસી, ગીતડાં રૂડાં ગાતાં;

ગીતડાં સુણી માનવીયુંના, હૈયાં રે હરખાતાં;

ભરવસંતે ટહુકે ઓલી, કાળવી કોયલ રાણી;

ઘડિક માથે મોરલો બેસી, બોલતો મીઠીવાણી.

આપણા મલકમાં પોઢણ ઢોલિયા,

પોઢણિયાં કરી ઘોડે ચડજો મારા મેરબાન;

રિયોને આપણા મલકમાં….કે હાલો….