મંઝિલ
મંઝિલ
કહી રહ્યો છું તને, એ હર શબ્દોમાં મારી દાસ્તાનો છે;
ક્યાંક દોસ્ત એવા કદરદાનો, ક્યાંક દુશ્મનો મહેરબાનો છે !!
ખુદનો માનીને તું ચાલી આવે, એવી ઈબાદતો છે સદા;
આવો વિચાર પણ ક્યાં છેવટે મારો એકલાનો છે !!
સમંદરને પણ ખુંદી વળીશ એવી નેમ લઈ શકું છું;
ભલેને મારી કશ્તી ડૂબાડવાને ખડો આખો જમાનો છે !!
આકાશમાંથી નજરે ન ચડે એમ છુપાઈને જુએ છે બધું;
હવે ખબર પડી કે ખુદાને છુપાવા માટે જ આસમાનો છે !!
હાથ જોડી ખડા રહેવું એ ઈબાદત હો, એવું પણ નથી;
થોડી ઇનસાનિયત ઉગી નીકળે, તો ખુદા પણ માનવાનો છે !!
જો એ રહી મંઝિલ, હમણાં દોડીશ તો પહોંચી જઈશ;
છતાં ઉભો છે જે સવાલ, એ બસ સાચા રસ્તાનો છે !!
ખડો હોઈશ કયામતને દિન, ને ખુદા સવાલો કરશે;
કેવી રીતે કહીશ જે સાવ અંગત મારી દાસતાનો છે !!