ભવસાગર તરી બેઠા

પરીચીત થયો જગતથી પણ વંચિત ખુદથી રહી  ગયો,
આપી ઓળખ પોતાની પણ સ્વતંત્રતા ભૂલી  ગયો.

ઉન્માદ પણાંને મારા ગાંડપણ સમજી બેઠા,
હસતો હતો હું ખુદ પર ,લોકો માથે ઓઢિ બેઠા.

હતી વાતોમાં મારી કુતૂહુલતા, પણ મર્યાદામાં જઈ બેઠા.
લીધી મજા રાત આખી, ને સલાહ સુધરવાની દઈ બેઠા ....

નથી અહીં ભિન્ન કોઈ કોઈનાથી ,આતો ખોટો વ્હેમ લઈ બેઠા.
નથીં મૂલ્ય અમારે મન કોઈ વાતનું ,એટલે હૃદય ખાલી કરી બેઠા.

આ તો છે મોજ માત્ર નિજાનંદની , હૃદયે અમે તેને લઈ બેઠા.
જેને માણી ડૂબકી એની , એ ભવસાગર તરી બેઠા.