મા: એક અવિરત કાવ્ય

પારણે સૂતેલો હું સાવ નાનો,
હૃદયથી સ્ખલિત હાલરડાંનું;
એ અવિરત સંગીત તું છો! 

મઝધારે તૂટેલી આ નાવડીને,
છેક કિનારે લઈ જનાર,
એ અવિરત પ્રવાહ તું છો! 

ભૂલેલો, ભટકેલો, નાદાન હું,
તોયે રોજ તારી સોડમાં મળતું,
એ અવિરત વ્હાલ તું છો! 

વાત્સલ્યના પર્યાય સમું,
ને મમતાના અલંકાર સમું,
એ અવિરત માતૃત્વ તું છો! 

થોભો કહી દઉં હું ઈશ્વરને,
છે જ્યાં મંઝિલ 'પથીક'ની;
એ અવિરત યાત્રા તું છો!

મારા શબ્દોની વચ્ચે રમતી,
ને લાગણીઓથી તરબતર,
એ અવિરત કવિતા તું છો!