ગરીબી

મારી લાગણીઓને હું લાચાર જ સમજુ,

હાથની એ લકીરોને હું બસ સાદી રેખા જ સમજુ,

દુઃખી માણસની દાસ્તાન હું બસ એક વાર્તા જ સમજુ,

મદદના નામે ઉઠતા એ હાથને હું દયા જ સમજુ,

કેટ-કેટલા સપના અને ઈચ્છા રોળાય છે રોજ,

કેટ-કેટલા બચપણના બાગ બળે છે રોજ,

કેટ-કેટલા હાથ મજૂરીમાં જોડાય છે રોજ,

કેટ-કેટલા પરિવારની ખુશીઓ ખંખેરાય છે રોજ,

શું કરું, શું કરી શકું હું આ જગ માટે ?

આ પરિવાર માટે, આ માસુમ હાથ માટે ?

લાગણીઓના તાર તો ખેંચ્યા જ છે મેં,

મદદના સાચ્ચા હાથ મળે એની વાટમાં,

જોઈ આવા મજુર બાળકોના હાથમાં પાવડો,

આંખ મારી અંજાય, દિલ મારુ દુભાય,

લાગણીઓ લપસે ને શબ્દોનું ઘોડાપુર,

બસ આમ જ થંભી જાય,

મારી કાગળ અને કલમ પણ થોભી જાય,

બસ,

ઉમ્મીદની આશમાં માસુમો જીવી જાય,

હાથની રેખા બસ મજૂરીમાં જ ભૂંસાઈ જાય,

જિંદગી આખી રોળી ખાય,

હસતા મોઢે ને ખરબચડા હાથે,

પરિવાર સંગ પ્રેમમાં પોઢી જાય.