જનાબ
જનાબ
અવસર સમું જો આંખને કંઈ જોઈએ જનાબ;
ઝાકળ મઢેલાં ફૂલને તો શોધીએ જનાબ !
મારું ફકત; મારે ફકત એવું ય છોડીએ;
-ને છોડ લીલાં લાગણીનાં રોપીએ જનાબ !
અસ્તિત્વ જેનું છે નહીં એને ય ખોળીએ;
રસ્તા નવું કંઈ પામવા કંડારીએ જનાબ !
અચરજ ઉછેરી સૂર્યને પણ નિત્યક્રમ પૂછી--
અવઢવ સમું સઘળું જ વ્યાપક છોડીએ જનાબ !
ઉત્તમ કે નબળું એવું કંઈ પૂછો નહીં મને;
મોતી- હીરા ને ઝેવરાતો જોખીએ જનાબ !