એકાંતનો મહાઉત્સવ
એકાંતનો મહાઉત્સવ
આજ ફરી આ એકાંતના મહા ઉત્સવમાં,
સ્મરણ તારું શણગાર એનો કરી જાય...!
નામ તારું લખુંને આ હૈયું હરખાઈ જાય;
ને તોરણ આંસુઓના એમ જ બાંધી જાય...!
આ અહેસાસ તો છે અનકહી વ્યથાઓનો,
ને રુદિયાને અકારણ હચમચાવી જા...!
યાદોના આ સંભારણા અમથા અમથા...
અંતર વલોપાતને વધારી વધારી જાય...!
સંબંધ સ્નેહનો હોવા છતાંય - શું કામ...?
નગર એ દાસ્તાન-એ-દર્દ રચી જાય...!
શરીર તો સદાયે સ્થિર છે ને - રઝળપટ...
આ મનની ક્યાં ક્યાં ખેંચીને લઇ જાય...!
શ્વાસોના શહેરમાં આ ઝંઝાવાત યાદોના...
રુદિયાના નશેમન ને હચમચાવી જાય...!
કોઈને જ ના દેખાય તોફાન એક એવું...
તનમનમાં સર્જી તબાહી એ ગુજરી જાય...!
આ ખામોશ ગર્જના ને આ અદ્રશ્ય વિજ...
વરસાદ વલોપાતનો વરસાવી જાય...!
વરસે અનરાધાર તોયે મુજ "પરમ"ને...
બનાવી "પાગલ" જોને તરસાવી જાય...!