ગરુડ

પ્રાસાદનાં કનકાભ શિખરો,

હોય પારેવાંનાં જ ઘર.

મહેલાતોમાં ગરુડ નથી હોતાં,

કે ન કંચન-શૈયાએ સૂતાં હોતાં.

એ રહે ક્યાંય ઊંચા પહાડોમાં, 

ખડકોની પ્હોળી તિરાડોમાં,

થઇ સુખ-સમૃદ્ધિ ને આધીન,

માનવ થાય તપક્ષીણ - પરાધીન !

કિરીટ-મણિ જડ્યું આસન છે સત્તા,

જાણો, સાથે એ છે મનુ-તેજ-હંતા !

વૈભવ-ઝાંઝવે નર લલચાય,

એ જ છળ માણસ ને ખાય !

ચાંદની પુષ્પ-છાંયા તળે આવે એ પળ,

માણસ એમાં બને ઋજજુ મધુર-કોમળ.

ઉડતા જે સામા પવનોએ ઝંઝાવાતોમાં,

પીતાં પાણી જે કારણ જળ-પ્રપાતોમાં,

પણ અમૃત-પ્યાલો ક્લેશનો પીધા વિના -  

અઘોર-અંધારમાં સબળ જીવ્યા વિના,

એ પોતાને "પુરુષ" નહિ કહેવડાવી શકે,

હઠી-વિઘ્નોને તસુ એ નહીં હલાવી શકે.. !

આખું આકાશ અયન જેનું,

વિષધર ભુજંગ ભોજન જેનું,

એ જ ભરડો-ફણિબંધ છોડાવે,

ધરણી નું જાણે હૃદય જોડાવે !