એક અધૂરો નિબંધ

વર્ગમાં હું બોલી:

મા સાથેની સુખદ ક્ષણો યાદ કરીને

એક સંવેદનસભર નિબંધ લખો

બધાં છાત્રો પૂરી તલ્લીનતાથી લખતાં હતાં

 

પણ આ શું?

માત્ર છેલ્લી પાટલી ઉપરનો એક છાત્ર કશું જ લખતો ન હતો

 

મેં કહયું: નિબંધ તો સાવ સહેલો છે, છતાં તું આમ હાથ જોડીને --

બીજાએ તો લખી પણ નાંખ્યો અને એક તું છે જે --

 

આ પહેલાં પૂરા બે દિવસ 'મા' વિષય ભણાવ્યો તેનું શું?

આવું તે કંઈ હોય? મારી મહેનતનું શું?

 

ફૂટપટ્ટીવાળો મારો હાથ સ્હેજ ગુસ્સાથી ઉચકાયો --

પણ ત્યાં જ --

 

એ બાળકનો દયનીય ચહેરો જોઈ

હું ગુસ્સો ગળે ઉતારી પીઠ ફેરવું છું, ને ત્યાં જ --

ટીચર, બધાને તો મા છે -- જયારે મારે તો --

ટીચર મા વિના સંવેદના? ટીચર 'મા' એટલે શું?

 

હું કંપી ઉઠી, મારી અંદર એક અગમ્ય ભીંસે ભરડો લીધો

બાળકની આંખેથી પેલો પ્રશ્ર્ન દદડવાની તૈયારીમાં જ હતો

 

ને એ સાથે જ ફૂટપટ્ટી હાથમાંથી સરી પડી

બેઉ હાથે પૂરી તીવ્રતાથી એને છાતી સરસોં ચાપતાં હું બોલી ઉઠી

બેટા -- મા એટલે કે -- તારી આ -- 'ટીચરમા ' --

 

અને એ જ ક્ષણે જાણે કે --

મારી શેર માટીની ખોટમાં

પૂરી મૌલિકતાથી --

એક

સુગંધિત ફૂલ ખીલવીને

ખુદ

ઈશ્વરે જ જાણે કે --

મા તેમજ દીકરાંનો

અધૂરો રહી ગયેલ

એક સંવેદનસભર નિબંધ

પૂર્ણ કરી આપ્યો!