કેવી સિફતથી

 

અમે કેવી સિફતથી ભીતરે ડૂમો છુપાવીને,
નવી રીતે જીવી લીધું પછી હસવું બતાવીને.

બધો અંધાર એકીસાથ ક્યાંથી દૂર પણ થાયે?
અમે ત્યાં મનને અજવાળ્યું ભીતર ધૂણી ધખાવીને.

ભલે તેં પ્રેમની વ્યાખ્યા ખુશામતમાં કરી લીધી,
મેં બાકી હાથ લંબાવ્યો બધી ઘૃણા ફગાવીને.

આ મારા દોષ–દર્શનમાં વીતી ગઈ રાત પૂરી તો,
સવારે મારે રસ્તે કેમ ચાલ્યો મન મનાવીને?

ભલે દર્પણને હંફાવે સમજની બ્હારના ચ્હેરા,
અટૂલી એકલી ‘પ્રજ્ઞા’ ઊભી મ્હોરું ફગાવીને.