અજવાળું

મા,
મને અજવાળાની લાગે બીક !
મને અજવાળું ઉકેલતાં શીખવ.

આશરે-આશરે હું તો પહોચું સાસરે,
અંધારે-અંધારે હું તો પહોંચું આભે.
એ તો બધું ઠીક પણ... મા !
મને અજવાળાની લાગે બીક !
મને અજવાળું ઉકેલતાં શીખવ.

સાપસીડી જેવી આ જીંદગીની રમત
ક્યારેક પહોંચું ઉપર ને ધડીકમાં ભોંય ભેગી.
એ તો બધું ઠીક પણ... મા !
મને અજવાળાની લાગે બીક !
મને અજવાળું ઉકેલતાં શીખવ.

પીધાં અંધારા, પીધાં ઝેરનાં પ્યાલા;
ખેલ્યા સટાસટીના ખેલ, જાણ્યાં જીંદગીનાં મેલ.
એ તો બધું ઠીક પણ... મા !
મને અજવાળાની લાગે બીક !
મને અજવાળું ઉકેલતાં શીખવ. 

 

મા
મા એક કામ કર તું,
રહેવા દે મને જણવાનું તું.
ભયના ઓથે જીવનારી તું,
શું શીખવીશ મને તું?
માપસર બોલવાનું, માપસર હસવાનું;
માપસર શ્વસવાનું ને ખોબેખોબા રડવાનું!
મા.

જન્મ લઈને પણ હું શું કરીશ?
થરથર ધ્રુજતી ડાળીની જેમ કંપીશ!
ને, તારી જેમ કંપતી ડાળીને જણીશ? 
બહુ બહુ તો એક ‘નામર્દ’ને જણીશ…
મા.