ତୁଚ୍ଛା ପ୍ରେମ

   ଝିଅଟିକୁ ନୁହେଁ, କେବଳ ତା'ର ଛବିଟିକୁ ହିଁ ମୁଁ ଦେଖୁଥିଲି ।  

    ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅଟିଏ । କେବଳ ରୂପର ନୁହେଁ, ଗୁଣର ମଧ୍ୟ ଥିଲା ସେ । ସୁନ୍ଦର ଗୀତ ଗାଉଥିଲା । ଖୁବ୍ ସୁମଧୁର ଥିଲା ତା'ର କଣ୍ଠସ୍ୱର ।  

    ମୁଁ ଖାଲି ତା'ର ଛବି ଦେଖୁ ନ ଥିଲି,ତା'ର ଗୀତ ମଧ୍ୟ ସବୁଦିନେ ଶୁଣୁଥିଲି । ସେ ଓ ତା'ର ଗୀତ ମୋତେ ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲେ ।  

    ଏମିତି ରୂପଗୁଣର ଝିଅଟିଏ ମୋତେ କାହିଁକି ଦେଲେନି ଈଶ୍ୱର? 

    ଦିନେ ଏମିତି ପ୍ରଶ୍ନ ମୁଁ ପଚାରିଲି ମୋ ନିଜକୁ । ଦୁଃଖୀ ହେଲି । ନିଜ ଭାଗ୍ୟକୁ ନିନ୍ଦିବାରେ ଲାଗିଲି ।  

    ଗୋ,କନ୍ୟା, ଭୂମି - ଏସବୁ କୁଆଡ଼େ ଭାଗ୍ୟର କଥା । ମୋର ମନେପଡ଼ିଲା ମୋତେ କେହିଜଣେ ଥରେ ଏକଥା କହିଥିଲେ ।  

    କାହିଁକି ଏସବୁ ଭାଗ୍ୟର କଥା ହେବ?କାହିଁକି ରୂପଗୁଣର ଝିଅଟିଏ ମିଳିପାରିବନି ସବୁ ପୁଅଙ୍କୁ?ପୁଣି ଏମିତି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲି ନିଜକୁ । ମୋତେ ସେସବୁ କଥା ଖୁବ୍ ବେକାର ଲାଗିଲା । ସେମିତି କଥାକୁ ମୁଁ ଆଦୌ ଠିକ୍ ଭାବିପାରିଲି ନାହିଁ ।  

    ଝିଅଟିର ଆଖିର ସମୁଦ୍ରରେ ବୁଡ଼ି ଯାଉଥିଲି ମୁଁ । ଛାତି ଉପରକୁ ସେ ପକାଇ ରଖୁଥିବା ତା'ର ଦୀର୍ଘ ଖୋଲା କେଶରେ ହଜି ଯାଉଥିଲି । ତା'ର ହସଟା ବି ବଡ଼ ସାଙ୍ଘାତିକ ଥିଲା, ଯାହା ମୋ ଛାତିଟାକୁ ଚିରି ଦୁଇ ଫାଳ କରି ଦେଉଥିଲା ।  

    ତାକୁ ଭଲପାଇବାକୁ ମୋତେ ଏସବୁ ଖୁବ୍ ବାଧ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ମୋ ଭିତରେ ତା' ପାଇଁ ସମୁଦ୍ରେ ପ୍ରେମ ଓ ଭଲପାଇବା ଉଚ୍ଛୁଳୁଥିଲା ।  

    କାହାକୁ ଭଲପାଇବା, ପ୍ରେମ କରିବା ପାପ ନୁହେଁ । ପ୍ରେମ ତ ଏମିତି ହୋଇଯାଏ । କେହି କାହାକୁ ମନା କରିପାରନ୍ତିନି । ତେଣୁ ଝିଅଟି ପ୍ରତି ମୋର ପ୍ରେମ ଓ ଭଲପାଇବା ମୋତେ ଆଦୌ ଭୁଲ୍ ଲାଗୁ ନ ଥିଲା । 

     

    ପ୍ରେମ ତ ସବୁବେଳେ ରହସ୍ୟମୟ । ତାକୁ ଶଦ୍ଦରେ ବୁଝାଇହୁଏନି । ମୋତେ ଏବେ ସେମିତି ଲାଗୁଥିଲା । ଖୁସିରେ କାନ୍ଦିବା କାନ୍ଦିବା ହେଉଥିବା ମୋର ଆଖି ଆଦୌ କାନ୍ଦି ପାରୁ ନ ଥିଲା । ବହୁତ କଥା କହିବାକୁ ଚାହୁଁଥିବା ମୋର ଓଠ କିଛି ବି କହିପାରୁ ନ ଥିଲା ।  

    ତାକୁ ନେଇ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ମୋର ସ୍ୱପ୍ନଦେଖା । ମୋ ମନର କାନଭାସରେ ମଁବ ତା'ର ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିବାରେ ଲାଗିଥିଲି । ତାକୁ ନେଇ ଫୁଲ ଫୁଟାଉଥିଲି ଓ ଗୁଣୁଗୁଣେଇ ଗୀତ ଗାଉଥିଲି । ନୀରବରେ ମୋର ଏମିତି ସବୁକିଛି ଚାଲିଥିଲା । ହେଲେ ଦୀର୍ଘଦିନ ଏମିତି ନୀରବ ରହିବାର ରହସ୍ୟ ଆଦୌ ଭେଦିପାରୁ ନ ଥିଲି ମୁଁ ।  

    ପ୍ରେମର ନା ଆଦି ଥାଏ, ନା ଅନ୍ତ । ତା' ପାଇଁ ମୋ ଛାତି ତଳେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଟିକିଏ ଥିଲା ଓ ସେଇ ଶ୍ରଦ୍ଧା ହିଁ ମୋତେ ତା'ର ନିକଟତର କରୁଥିଲା । ମୋତେ ଯୋଗାଉଥିଲା ପ୍ରେରଣା । ମନେମନେ ମୁଁ ତା'ର ହେବାରେ ଲାଗିଥିଲି ।  

    ଦୁନିଆଟା ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଯିଏ ଯାହା ଖୋଜେ ତାହା ପାଏ । ସମୟ ବି ରଙ୍ଗ ବଦଳାଏ ଏଠି । ଜହ୍ନ ସରିଯାଏ । ସ୍ୱପ୍ନ ମରିଯାଏ ।  

    କେବେ ଥରେ ମୋର ଭେଟ ହୁଅନ୍ତା କି ସେ ଝିଅ!ତାକୁ ଗୋଲାପ ଫୁଲଟେ ଦେଇପାରନ୍ତି ତ!କହିପାରନ୍ତି ତ ମୁଁ ତୁମକୁ ଭଲପାଏ ବୋଲି! 

    ଏମିତି ଭାବୁଥିଲି ମୁଁ । ହେଲେ ସେମିତି ଆଦୌ ହେଉ ନ ଥିଲା । ମୋ ପାଇଁ ସତେ ସେ ଯେମିତି ଥିଲା ଆକାଶ କଇଁଆ,ଚିଲିକା ମାଛ ପରି । ମୋ ପ୍ରେମ ମୋ ପାଇଁ ସିନା ସତ ଥିଲା, ହେଲେ ତା' ପାଇଁ ଥିଲା ମିଛ ।  

    ଦିନେ ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହେଲା ପରେ ମୁଁ ଅନୁଭବ କଲି ଯେ ସେ ଝିଅକୁ ଆଦୌ ପାଖରେ ପାଇପାରିବିନି । ତାକୁ ଛୁଇଁପାରିବିନି । ତା'ର ଅତି ସୁନ୍ଦର ରୂପଗୁଣର ପ୍ରଶଂସା ବି କରିପାରିବିନି । ନା, ଏସବୁ ଆଦୌ ସମ୍ଭବ ହେବନାହିଁ ।  

    ତଥାପି ତା' ପ୍ରତି ମୋର ଭଲପାଇବା ଆଦୌ ହ୍ରାସ ପାଉ ନ ଥିଲା । ତାକୁ ଯେମିତି ସେମିତି ପ୍ରେମ କରୁଥିଲି ମୁଁ । ତା' ଗୀତ ଶୁଣୁଥିଲି । ମୋ ମନ ଆଉ ହୃଦୟକୁ ତା' ପାଖରେ ବନ୍ଧାପକେଇ ରଖିଥିଲି । ତା' ପାଇଁ ରାତିଦିନ ଲେଖୁଥିଲି କବିତା, ଗପ ।  

    ତାକୁ ଭାବିବସିଲେ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା । ତେଣୁ ତାକୁ ଭଲପାଇଲେ କି ପ୍ରେମ କଲେ କ୍ଷତି କ'ଣ!ସମୟ ବରବାଦ ହେଉଥିଲା । ହେଉ । କିଏ ଏଠି ସମୟ ବରବାଦ କରୁନି ଯେ!ପ୍ରେମ ପାଇଁ ସମୟ ବରବାଦ କରିବା କ'ଣ ଛୋଟ ନା ବେକାର କଥାଟିଏ!ଖୁସି ତ ମିଳୁଛି ।  

    ଦିନେ ପୁଣି ଏମିତି ଭାବିଲି ମୁଁ । ମୋର ଏ ଭାବନା ମୋତେ ବହୁତ ଠିକ୍ ଲାଗିଲା । ଆଉ ପଛକୁ ଫେରିବାକୁ ଚାହିଁଲିନି ମୁଁ । ତା' ପାଇଁ ଯେମିତି ଥିଲି ସେମିତି ରହିଲି । ପ୍ରେମିକ . . . ପ୍ରେମିକ ।  

    ଏବେ ଲେଖାପଢ଼ା ଛାଡ଼ି, ଘରସଂସାର କଥା ଭୁଲି ପ୍ରେମିକଟିଏ ହୋଇ ସେଇ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅର ପ୍ରେମରେ ସମୟ ବରବାଦ କରୁଛି ମୁଁ । ହେଉ ପଛେ ତୁଚ୍ଛାଟାରେ . . . ।