ଆଳସ୍ୟ ହିଁ ପରମ ଶତ୍ରୁ

ଗୋଟିଏ ଗାଁରେ ଅଳସୁଆ ଲୋକଟିଏ ରହୁଥିଲା । ସେ କିଛି କାମଦାମ କରୁ ନଥିଲା । କେମିତି କେଉଁଠି କିଛି ମାଗଣା ଖାଇବାକୁ ମିଳିବ, ସେ ଚିନ୍ତାରେ ଦିନ ରାତି ଉଣ୍ଡି ବସୁଥାଏ । ଦିନେ ସେ ଗୋଟିଏ ଆମ୍ବ ବଗିଚାରେ ବୁଲୁଥିଲା । ଆମ୍ବ ଗଛ ଗୁଡିକରେ ପାଚିଲା ଆମ୍ବ ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇଥିଲା । ପାଚିଲା ଆମ୍ବକୁ ଦେଖି ତା ପାଟିରୁ ଲାଳ ବୋହିଲା - ସେ ଆମ୍ବ ତୋଳିବା ପାଇଁ ଗଛଉପରେ ଚଢ଼ିଗଲା । ଗଛରେ ଚଢ଼ିବା ମାତ୍ରେ ବଗିଚାର ମାଲିକ ମାରିବାକୁ ଧାଇଁ ଆସିଲା । ମାଲିକକୁ ଦେଖି ଅଳସୁଆ ଲୋକଟି ଭୟଭୀତ ହୋଇ ଗଛରୁ ଡେଇଁ ପଳାଇ ଗଲା । ଦୌଡି ଦୌଡି ଯାଇ ଜଙ୍ଗଲର ଏକ ଗଛ ମୂଳେ ବସି ପଡ଼ିଲା । ଠିକ୍ ସେତିକି ବେଳେ ସେ ଏକ ବିଲୁଆକୁ ଦେଖିଲା । ବିଲୁଆର ଗୋଡ଼ଟି ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିଲା । ବିଲୁଆକୁ ଦେଖି ଅଳସୁଆ ଲୋକଟି ଭାବିଲା, ସେ କେମିତି ବଞ୍ଚୁଛି । ତା'ର ଜୀବନ ଜୀବିକା ଦେଖିବା ପାଇଁ କୌତୂହଳରେ ସେ ଏକ ଗଛ ଉପରେ ଚଢ଼ିଗଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ସିଂହର ଭୟଙ୍କର ଗର୍ଜନ ଶୁଭିଲା । ସିଂହର ଗର୍ଜନ ଶୁଣି ପଶୁମାନେ ଭୟରେ ଦୌଡିବାକୁ ଲାଗିଲେ, କିନ୍ତୁ ବିଲୁଆର ଗୋଡ଼ଟି ଭଙ୍ଗି ଯାଇ ଥିବା ଯୋଗୁଁ ଯାଇ ପାରିଲା ନାହିଁ। ସେ ସେଠାରେ ରହିଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ସିଂହ ବିଲୁଆ ପାଖକୁ ଆସିଲା । ଅଳସୁଆ ଲୋକଟି ଭାବିଲା - ଏବେ ସିଂହ ବିଲୁଆକୁ ମାରି ଖାଇବ । କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଯାହା ଦେଖିଲା ତାହା ଅଦ୍ଭୁତ ଥିଲା । ସିଂହଟି ବିଲୁଆ ପାଖକୁ ଆସି ତାର ପାଟିରେ ଆଣିଥିବା ମାଂସ ଖଣ୍ଡଟି ଦେଲା । ବିଲୁଆଟି ଆନନ୍ଦରେ ସେହି ମାଂସ ଖଣ୍ଡକୁ ଖାଇବାକୁ ଲାଗିଲା । କିଛି ସମୟ ପରେ ସିଂହ ଚାଲିଗଲା । ଏହି ଘଟଣା ଦେଖି ଅଳସୁଆ ଲୋକଟି ଭାବିଲା - ଭଗବାନ ହିଁ ପ୍ରକୃତରେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ । ପୃଥିବୀର ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପାଇଁ ଖାଇବା ପିଇବାରେ ସେ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଛନ୍ତି । ସେ ପଶୁ ହୁଅନ୍ତୁ ବା ମଣିଷ। ସେ ଘରକୁ ଫେରି ଦୁଇ ତିନି ଦିନ ଧରି ଶଯ୍ୟାରେ ଶୋଇ ରହି ଅପେକ୍ଷା କଲା । ଯେମିତି ଭଗବାନ ସିଂହଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବିଲୁଆ ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ ପଠାଇଥିଲେ । କେହି ଜଣେ ତାର ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ ଆଣି ଦେବ..! କିନ୍ତୁ ସେଭଳି କିଛି ହେଲା ନାହିଁ ! ଭୋକ ଉପାସରେ ତାର ଅବସ୍ଥା ଖରାପ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା । ଶେଷରେ ତାକୁ ଘରୁ ବାହାରିବାକୁ ପଡ଼ିଲା । ଘର ବାହାରେ ଗଛମୂଳେ ଏକ ବାବା ଧ୍ୟାନରେ ବସିଥିବାର ଦେଖିଲା । ସେ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଜଙ୍ଗଲରେ ଦେଖିଥିବା ପୁରା କାହାଣୀ ବର୍ଣ୍ଣନା କଲା । ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିଲା - ଭଗବାନ ମୋ ସହ ଏପରି କାହିଁକି କଲେ...? ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖରେ ପଶୁମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ ଅଛି ଅଥଚ ମନୁଷ୍ୟ ପାଇଁ ନୁହେଁ । ବାବା ଉତ୍ତର ଦେଲେ, "ପୁତ୍ର ! ତାହା ନୁହେଁ। ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖରେ ସବୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅଛି ! ଯାହା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଇଁ, ତାହା ମଧ୍ୟ ତୁମ ପାଇଁ । କିନ୍ତୁ କଥା ହେଉଛି ସେମାନେ ତୁମକୁ ସିଂହ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ବିଲୁଆ ନୁହେଁ । ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ କ୍ଷମତାର ଏକ ବିରାଟ ଭଣ୍ଡାର ଅଛି । କେବଳ ଆମର ଅଜ୍ଞତା ଓ ଆଳସ୍ୟ ହେତୁ ଆମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରୁନାହୁଁ । ନିଜକୁ ନିମ୍ନ ମାନ୍ୟତା ଦେଇ ଅନ୍ୟର ସାହାଯ୍ୟକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଉ । ନିଜର ସାମର୍ଥ୍ୟକୁ ଚିହ୍ନି ନିଅନ୍ତୁ । ଅନ୍ୟମାନେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତୁ ନାହିଁ । ବରଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ" ଯଥେଷ୍ଟ ସକ୍ଷମ ହୁଅନ୍ତୁ ।