ଉଠନ୍ତୁ ହେ ମହାଶୟ

ଏ'କି ଲୀଳା ତୁମ ଆହେ ମହାଶୟ 

    ଥଟ୍ଟା ମଜା ତୁମ ଭଲ ଲାଗୁନି  

ରସିକିଆ ପଣ ପଛକୁ ଥାଉ ହେ 

      ତୁମ ଚତୁରତା ଜଣା ଗଲାଣି |

ଏ ଯାଏ ତୁମର କପଟିଆ ଭାବ 

     ଗଲା ନାହିଁ କି ହେ ଗାଳି ଖାଇକି 

କି ଲାଭ ହୋଇବ ତୋର ରେ କାଳିଆ 

    ସଂସାର ନାଵକୁ ଭାଙ୍ଗି ଦେଇକି ।

କାହିଁକି ଭରିଛ ମଣିଷ ଶରୀରେ 

  ରୋଗ ବ୍ୟାଧି ଆଉ ପାପ କଳୁଷ 

 ମାରିବା ତାରିବା ତୁମ ହାତ ଖେଳ 

    ସେଥିପାଇଁ କିବା କରୁଛ ଧ୍ବଂସ ।

କରିଥିବା କର୍ମ ମାନବ ଭୋଗୁଛି 

     ମାନବୀୟ ଗୁଣ ନାହିଁ ତା ଠାରେ 

ମୋହ ମାୟା ଲବ୍ଧ ତୁଚ୍ଛା ଜୀବନ କୁ 

   ବଞ୍ଚାଇବା ପାଇଁ ଡାକେ ଉଚ୍ଚ ରେ |

ସରବ ସରିଲା କରମ ନ ହେଲା 

    ଧିକ ଜୀବନ କୁ ଭରସା କିସ 

ମରଣ ଦୁଆରେ ସର୍ବେ ଉପଗତ 

    ପୋକ ମାଛି ପରି ହୋଇବେ ଶେଷ |

କର ଅନୁଗ୍ରହ ଗିରିବର ଟେକା 

  କାହିଁପାଇଁ ମାୟା ରଚୁଛ ଆଉ 

ତୁମେ ନ ରଖିଲେ କିଏ ବା ରଖିବ 

   ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ହେ ମହାବାହୁ |

ଭାବିବାକୁ ଆଉ ସମୟ କାହିଁ ହେ

   ରତ୍ନବେଦୀ ଛାଡି ଆସ ଓହ୍ଲେଇ 

ବେଶୀ ନ ହେଲେବି ଅଳପ ଆଖିରେ 

     ଦେଖ ଠାକୁର ହେ ସୁଦୟା ବହି |

କାରଣ ଦର୍ଶାଅ ନୋଟିସ ଲଗାଇ 

    ଠିକ ଭୁଲ ବାଛ ବିଚାର କରି 

ସୁନ୍ଦର ତୁମର ବିଶ୍ୱବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କୁ 

   କଲବଲ କରି ଦିଅନା ମାରି |

ନିଜଗୁଣେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ ଏବେ 

   ଅଚିହ୍ନା ରୋଗ କୁ ଦୁରେଇ ଦିଅ 

ଜଗତବାସୀଙ୍କ ଦୁଃଖକୁ ଉଶ୍ବାସୀ 

   ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ବାନା ଉଡାଅ ।