ତୁମେ

କେବଳ ମୁଁ ହିଁ ଜାଣେ

ତୁମକୁ କେତେ ଆପଣାର ଭାବେ

କିନ୍ତୁ ତମେ ଅଭିନୟ ଭାବ !

ଅନେକ ଥର କହିଲା ପରେ

ସନ୍ୟାସ ନେଇ ସାରିଲେଣି 

ମୋ ହୃଦୟରୁ ନିସୃତ ଶବ୍ଦପୁଞ୍ଜ

ଏବେ କେବଳ ବିଦାୟର ବେଳ !

ଠିକ କହେ କେହି ଜଣେ

ପରଦେଶୀ କି ବୁଝି ପାରିବ ?

ଛାତିକୁ ନିଜର କରିନେଇ ଥିବା କୋହ,

ବ୍ୟର୍ଥ ଭଲ ପାଇବା ପରି

ଲେସି ଦେଇଯାଏ ବିରହର ଛାପ !

ନିଜେ ହିଁ ମାରିବାକୁ ହେବ

ହୃଦୟରେ କଅଁଳୁଥିବା ପ୍ରେମକୁ

ଫାଶୀ ଦେବାକୁ ହେବ 

ଦୁଷ୍ଟ ମନକୁ ଯେ ଖୋଜୁଥାଏ

ତମେ ମୁହଁ ଫେରେଇ ନେଲାପରେ ।

ସବୁ ଚେଷ୍ଟାପରେ ବିଫଳତାର ସ୍ପର୍ଶ

ଖନ୍ତେଇ ହୁଏ ଦୁଇ ନେତ୍ର ବୁହାଇ ଅଶ୍ରୁ

ବିକଳାଙ୍ଗ ସଜେଇଦିଏ ମସ୍ତିଷ୍କ

ଆଙ୍କିଦେଇ ତୁମେ'ର ସହସ୍ର ଜ୍ୟାମିତିକ ଚିତ୍ର !

ମୁଁ ଏବେ ଜୀଅନ୍ତା ଶବ

ଯଦି ଟାଣିବ ତୀକ୍ଷ୍ଣ କଟୁରୀରେ 

ମୋ ଦେହରେ ଅନେକ ରେଖାଖଣ୍ଡ

ଝରିବନି, କାନ୍ଦିବନି ମୋତେ ଭଲ ପାଉଥିବା ରକ୍ତ ।।