ତୁମେ କେଡେ ସ୍ବାର୍ଥପର

ଫୁଲ ଠାରୁ ତୁମ ମନ ସୁକୋମଳ

ଭାବି କରିଥିଲି ମୁଁ ଯେଉଁ ଭ୍ରମ,

ଜାଳିପୋଡି ଦେଲା ସ୍ବାର୍ଥ ଦାବାନଳ

ଲିଭି ନାହିଁ ବକ୍ଷୁ ସେ ସ୍ମୃତି ଚିହ୍ନ ।

ଧାଏଁ ଜଳଧାରା ଯେସନ ସମୁଦ୍ରେ

ଚୁମ୍ବକ ଆକର୍ଷେ ଲୌହ ଖଣ୍ଡକୁ,

ଶୂନ୍ଯ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ମୁଖେ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ଵଳଇ ଶିଖା

ବୃକ୍ଷୁ ଖସିପଡେ ଫଳ ତଳକୁ ।

ଯାଇଥିଲି ଧାଇଁ ବଡ ସରାଗରେ

ପତଙ୍ଗର ସମ ଦେଖି ଅନଳ,

ଜାଣି ମୁଁ ନ ଥିଲି ଫଳ ମହାକାଳ

ଦିଶେ ଟହଟହ ଆଖିକୁ ଲାଲ ।

ସମ୍ପର୍କର ମୂଲ୍ଯ ହୋଇଯାଏ ଶସ୍ତା

ହୁଏ ସାତପର ଆପଣା ଅତି,

ବିତେ ଦିନ ରାତି ଭାବି ତୁମ ସ୍ମୃତି

ଏଡେ ସ୍ବାର୍ଥପର ହେଲ କେମିତି ?