ତଥାପି ମଣିଷ

କେତେ ଝରାଫୁଲ ଝରି ପଡିଲେଣି 

ଭଅଁର ପ୍ରେମରେ ହୋଇ ପାଗଳ

କେତେ ମଲ୍ଲିକଳି ବୃନ୍ତଶୁନ୍ୟେ ଝଳି 

ଆପଣେଇ ନେଲେ ଧରଣୀ କୋଳ ।

କେତେ ଫୁଲ ପ୍ରଭୁ ଶିରରେ ନଲାଗି 

ଉପହାର ସାଜେ ଉଚ୍ଛିଷ୍ଟ ହାତେ

ଆଉ କେତେ ଫୁଲ ରାଜପଥ ପଡ଼ି

ଦଳିତ ସାଜନ୍ତି ପାଦ ଆଘାତେ ।

ଫୁଲର ମୂଲ କେ ବୁଝିପାରେ ଆଜି

ଫୁଲ ତ ବୁଝିନି ନିଜ ମହତ

ଭଅଁର ବୁଲୁଛି ମହୁ ଖୋଜି ନିତି

ଫୁଲଦେଖି ହୁଏ ଅଣ ଆୟତ ।

ଫୁଲ ନାରୀ ଭୂମି ଥରେ ବିଦାରିତେ

ହଟଇ ସୌନ୍ଧର୍ଯ୍ୟ ଅଙ୍ଗୁ ତାହାର

ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ସୁଖେ ମନ ଯା ନିରତ

ଏକଥା ବୁଝେନା ନର ଭ୍ରମର ।

ମୋହିନୀ ମୋହରେ ନିତି ବଳିପଡେ

ମୋହିତ ଭଅଁର କବଳେ ପଡ଼ି

ଅବଳା ଦୁର୍ବଳା ଫୁଲ ନାରୀ ଧରା

ସକଳ ଶକ୍ତିର ଅଧାରେ ବଢ଼ି ।

ଜାଣି ବି ମନୁଷ୍ୟ କାଳେହୋଇ ବଶ

ନିଜ କବଳିତ ମଣି ଏମହି

ନିଜ ଗୋଡେ ନିଜ କୁଠାର ଆଘାତି

ପାପକରେ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥର ପାଇଁ ।

ନରପତୀ ଗଲା ନ୍ୟାୟ ବୁଡିଗଲା

ଅନୁଶାସନର ଶାସନ ଏଠି

ସନମାନେ ଖାଲି ନିଜନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ

ବିଅର୍ଥ ସାଜଇ ପ୍ରଜା ନ୍ୟାୟଟି ।

ପ୍ରଜା ଆଜି ମରେ ଭୋକ ଉପାସରେ

ତେଲିଆ ମୁଣ୍ଡରେ ମାଖଇ ତେଲ

ଧୁରନ୍ଧର ପଣ ଦେଖାଇ ପଦାକୁ

ସୁନ୍ଦରତା ସାଥେ ନିଇତି ଗେଲ ।

ହୁନ୍ଦର ବେଭାର ଉଦାରତା ରୂପ 

କିଏବା ବୁଝିବ ମନୁଷ୍ୟ ମାୟା

ହେଉ ଅବା ଧନ ହେଉ ବା ଯୌବନ

କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ କିନ୍ତୁ ବିସ୍ତାର କାୟା ।

ଏହିପରା କଳି କଳୁଷିତ ପୂର୍ଣ୍ଣ

କଳି ନପରିବା ମଣିଷ ଖେଳ

ଏ ମଣିଷ ଆଜି ଅମଣିଷ ସାଜି

ମଣିଷ ସାଜୁଛି ମଣିଷେ କାଳ ।