ସୂରୁଯ ଉଇଁଲେ

ସୂରୁଯ ଉଇଁଲେ  

 ରାତି ପାହି ଯାଏ,

ସୁଗୁଣ ବଢ଼ିଲେ,

ମନ ସଫା ରହେ।

ମଧୁରତା ଥିଲେ,

କଥା ଭଲ ଲାଗେ,

 ଚାଲିବା ଟା ଭଲ,

ଗଲେ ବେଗେ ବେଗେ ।

ମନ ଯା' ସୁନ୍ଦର, 

ମୁଁହ ତା 'ସୁନ୍ଦର, 

ଭାବେ ନାହଁ କା'କୁ,

ପର ବା ନିଜର।

ଫଲ କୁ ଆଦର, 

ସୁଗନ୍ଧ ଯାହାର,

ନର କୁ ଆଦର,

ନୁହେଁ ସ୍ଵାର୍ଥପର ।

ନିଶି ଟି ସରସ,

ଯୋଛନା ପରଶ,

ପୁଅଟି ସରସ, 

ରଖେ କୁଳ ଯଶ ।

ଦୁହିତା ଯେ ହିତା, 

ଘରେ ପିତା ମାତା, 

ଶ୍ବଶୁର ଘରେ ସେ, 

ଜଗତରେ ଜିତା ।

ମଣିଷ ସେ ସତ, 

କଲେ ପର ହିତ,

କଳଙ୍କ ଯାହାର ,

ପଶି ନାହିଁ ପାଶ ।

ଗଲେ ଯାଉ ପ୍ରାଣ,

ରଖ ତୁମ ପଣ, 

ଭଲ ମୁହିଁ ବୋଲି,

ରଖ ରେ ପ୍ରମାଣ ।