ସୁପକ୍ଵ ଭାବାବଳୀ

ଜନନୀ ଜଠରେ ଥିଲି ମୁହିଁ ଦିନେ ଶୋଇ

ବାହ୍ୟ ଦୁନିଆଁର କାଳିମା କଳ୍ମଶକୁ ଭୁଲାଇ l

ଦଶମାସ କରିଥିଲେ ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ଶାନ୍ତିକାମୀ

ପ୍ରଭୁନାମ ଚିନ୍ତନେ ଥିଲି ମୁହିଁ ସଦା ଉଦ୍ୟମୀ l

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମସ୍ମୃତି କବଳୁ ଥିଲି ତଦା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିମୁକ୍ତ

କେବଳ ବିଭୁ ପଦାରବିନ୍ଦ ସ୍ମରଣେ ଥିଲି ବିଲିପ୍ତ l

ଆସିଥିଲି ଯେବେ ଜନନୀ ଜଠରୁ ମୁହିଁ ପଦାକୁ

କୁଆଁକୁଆଁ ରଡ଼ିରେ ପାସୋରି ଅତୀତ ଜନ୍ମକୁ l

ପରାଣ ବିକଳେ ଚୁଷି ଥିଲି ମାତୃ ସ୍ତନୁ ମୁହିଁ କ୍ଷୀର

କ୍ଷୀର ନୁହେଁ ସେତ ଥିଲା ପ୍ରାଣଦାତା ସୁଧାନୀର l

ନୂତନ ସ୍ମୃତିରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ମୋ ମାନସପଟ୍ଟ

ଜ୍ଞାତିକୁଟୁମ୍ବଙ୍କ ବଦନ ଦର୍ଶନେ ମନ ହେଲା ଉଦ୍ଭଟ l

ଶଶୀକଳା ସମ ହେଲି ମୁଁ ବର୍ଦ୍ଧିତ ସ୍ୱଜନନୀ କୋଳେ

ଯୋଗ୍ୟତା ଅରଜି ବିବାହ ବନ୍ଧନେ ପଶିଲି ଆତୁରେ l

ଧନଜନ ଗୋପଲକ୍ଷ୍ମୀ ଲଭି ହେଇଛି ମୁଁ ଆଜି ପ୍ରବୃଦ୍ଧ

ଭବସାଗର ସ୍ରୋତେ ଭୁଲି ମୋ ପ୍ରିୟ ବିଭୁପଦାରବିନ୍ଦ l

ସଂସାର ଜଟିଳ ଜଞ୍ଜାଳୁ ପ୍ରାଣାନ୍ତେ ହେବାକୁ ମୁକତ

ଇଷ୍ଟନାମ ଭଜି ଭଜି ଜୀଇଁ ଚାଲିଛି ମୁଁ ଆଜି ଅବିରତ l

ଜନ୍ମମୃତ୍ୟୁ ଚକ୍ରେ ଭ୍ରମିବାକୁ ନାହିଁ

ଆଉ ମୋ ଦୁରାଶା ଏଣିକି ଲବେ ।

କେବଳ ମାତର ନିର୍ବାଣ ନିମନ୍ତେ

କରି ଅଭିପ୍ସା ପୋଷଣ ବଞ୍ଚିଅଛି ସଗରବେ l