ସଂଳାପ-୩୫

ସଂଳାପ-୩୫

 

ଅନାମିକା-ବର୍ଷାର ଅବ୍ୟକ୍ତ କୋହ ।

 

ଅଭିମାନ କରିବା ମୋ ଅଧିକାର ଲୋ ବର୍ଷା ,

ତୁ ମୋ ପ୍ରିୟତମା ନୟନୁ ଅବିରାମ ଅକାରଣେ ଝରାଉଛୁ, କେତେବେଳେ ବିରହେ ତ  

ଅକୁହା ଆବେଗରେ  ଶ୍ରାବଣୀ ।        

 

        ତୁ କିନ୍ତୁ ତୁ ହାରିବୁ ଶେଷରେ

ଯେଉଁଦିନ ତ ଲୁହର କାରଣ ନ ଥିବି ମୁଁ----ନିଶିକାନ୍ତ ।

ସେ ତ ଅନାମିକା,

ଟିସ୍ୟୁ ପେପର ତା ଦାସ ,

ସେ ପୋଛି ଦେବ ଖାଲି

ଫିକା ପଡ଼ିଯିବ ତା ରଙ୍ଗ ବୋଳା ମୁହଁ,

କାଚ ଦି ପଟ

ସୀମାନ୍ତ ସିନ୍ଦୂର ଲିଭି ବି

ଦେଖା ଯାଉଥିବ ଦାଉ ଦାଉ ସଧବା ବେଶରେ,

ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ପାଖରେ ନିରୁତ୍ତର ଆଖିର ଲୁହ ।

ଆତ୍ମା ବୈଧବ୍ୟର ରୂପ ନେଇ ସାରିଥିବ,

ସଧବା ରୂପରେ-----!

 

©®କାଶ୍ୟପ,

ରାୟଗଡା ।