ସମୟର ଚକ

  ଜୀବନ ମରଣ  ଦୁଇଟି ପଥରେ

      ପଥିକ ଆମେ ତାହାର

   ଭୋଗି ଥାନ୍ତି କିଛି ଦୁଃଖ ଆଉ ସୁଖ

      ଏ ଭବ ସଂସାରେ ସାର ।

   ଆସିବା ବାଟରେ ଶୁଭ ସଂକେତ ରେ

      ପୂରି ଉଠେ ଘର ଦ୍ବାର

   ଯିବା ବାଟ ପୁଣି  ଅଶୁଭ  ସଂକେତ

      ସେ ତ ମଶାଣୀର ଦ୍ଵାର ।

   ଜୀବନ ଟା ଗୋଟେ ପାଣି ଫୋଟକାଟି

        ନିମିଷେ ମିଳେଇ ଯିବ

   କେତେ ଯେ ଘଟଣା ଦୁର୍ଘଟଣା ମାନ

       ସ୍ମୃତି ହୋଇ ରହି ଯିବ ।

   କାହିଁକି କରୁଛ  ମାନ ଅଭିମାନ

      ମନେ ରଖି ଅହଂ ଭାବ

   ଆଜି ମରି ଗଲେ କାଲି ଦୁଇ ଦିନ

      ଲାଗିବ କଳଙ୍କ ଦାଗ ।

   ମରଣ ପରେ ତା ସୁଗୁଣ ସବୁକୁ

     ଲୋକେ ଗାନ କରିଥାନ୍ତି

   କିଛି ଭଲ ଗୁଣ ବିସ୍ତୃତି ପଟରେ

     ବିଲୀନ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।

   ସମୟର ଚକ  ଘୁରେ ଅବିରତ

     ଦୁଃଖ ପରେ ସୁଖ ଆସେ

   ସୁଖ ପରେ ପୁଣି ଦୁଃଖ ଆସିଥାଏ

     ଆସିବା ଟା  ସୁନିଶ୍ଚିତେ ।

   ହେ ମଣିଷ ତେଣୁ ଥରେ ଭାବି ଦେଖ

       ରୂପ ଓ ଯୌବନ ଧନ

   ଚିର ଦିନ ନୁହେଁ ଯିବ ବି ସେ ଦିନେ

       ରହେ ନାହିଁ ସବୁ ଦିନ ।

   ଲୀନ ହୁଏ ସିଏ     କ୍ଷଣ ହୁଏ ସିଏ

       କ୍ଷୟ ପାଇଯାଏ ଦିନେ

   ଏ ଜୀବନେ ଘଟେ କେତେ ଯେ ଘଟଣା

      ସ୍ମୃତି ହୋଇ ରହେ ମନେ ।

   ସମୟର   ଚକ  ଘୁରୁଛି ଘୁରିବ

       ଘୁରୁଥିବ   ଅବିରତ

   ପରୁଛ ତ ଯଦି   ଜଗତକୁ ଜିଣ 

      ତୁମ ମଧୁ ଝରା କଣ୍ଠେ ।