ସ୍ମୃତି ତୁମେ

ସ୍ମୃତି ତୁମେ କେବେ ମଧୁ ବର୍ଷିଯାଅ

    ଭିଜେଇ ଦେଇ ମୋ ମନ 

କେବେ କେବେ ପୁଣି ଜଳାଇ ଦିଅ ଯେ

   ବୁହାଇ ଝାଞ୍ଜି ପବନ |

ବାସର ରାତିରେ ପ୍ରିୟାର ଚୁମ୍ବନ

   ହୋଇ ଓଠେ ହସ ହୁଅ 

କେବେ ପୁଣି ତୁମେ ସିଠୁଆ ଓଠରେ

   ଶୁଷ୍କତା ତ ଭରିଥାଅ |

କେବେ ଚେଇଁ ଉଠେ ହୃଦୟେ ବାସନା

   ତୁମରି ପରଶ ପାଇ 

ବାସ୍ତବ ନହୋଇ ତଥାପି ମନରେ

   ହରଷଇ ପ୍ରୀତି ଦେଇ |

ତୁମେ ଫୁଲ ବନ ଲୋହିତ ଗୋଲାପ

   ରକ୍ତ ଝରା ହୋଇ ଫୁଟ 

ତୋଳିବାକୁ ଗଲେ ନିଷ୍ଠୁର ଭାବରେ

   ଦିଅ କଣ୍ଟାର ଆଘାତ |

ଆଖିରେ ତୁମେ ତ ଭରିଦିଅ ଆଶା

   ବଞ୍ଚିବାର ନୂଆ ରାହା 

କେବେ ବହିଯାଅ ଲୁହ ହୋଇ ପୁଣି

   ଜଳାଇ ହୃଦୟେ ନିଆଁ |

ତୁମେ ଗୋଧୂଳିର ରକ୍ତିମା କିରଣ

    ସାତ ରଙ୍ଗେ ଛୁଇଁଥାଅ 

କେବେ ନିଶିଥର ଅମା ଅନ୍ଧକାର

    କଳା ରଙ୍ଗ ଭରିଥାଅ |

ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଶାଳାରେ ପ୍ରଥମ ନିଆଁର

    ସୁଖର ଉତ୍ତାପ ତୁମେ 

କେବେ ତୁମେ ନିଆଁ ମଶାଣି ଭୂଇଁର

    ଜାଳ ସବୁ ଅବିରାମେ |

ଜୀବନରେ ଯଦି ବଞ୍ଚି ରହନ୍ତାନି

    କାହାର କେବେ ବି ସ୍ମୃତି 

ମଣିଷ ବଞ୍ଚନ୍ତା ରୁକ୍ଷ ପଥ ପ୍ରାନ୍ତେ

    ନଥାନ୍ତା ମମତା ପ୍ରୀତି |

ସ୍ମୃତି ତୁମେ ପରା ମଧୁର କବିତା

   ବସନ୍ତର ସମୀରଣ 

ତୁମେ ବି ମରୁର ଅଦିନିଆ ଝଡ଼

   ସୁଖ ଦୁଃଖର କାରଣ |