ଶୁଖିଲା ପତର

ଜୀବନର ପୂର୍ବାହ୍ନରେ ମୁଁ ଅବୋଧ ଶିଶୁ

ସତେ କି ମାଟିପିିିିତୁଳା

ଧୂଳି ବାଲିି ଘର ସାଥି ଥିଲେ ମୋର

ମୁଁ ଥିଲି ଗୋଟେ ଅବଳା ।

ଜୀବନ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଯୌବନ ଜଂଜାଳ

ଯେତେ ସରି ସରି ଯାଏ

ଲୋଭ ଓ ଆସକ୍ତି ମାୟା ଜାଲ ପଡ଼ି

ସଂସାରକୁ ଧରି ଥାଏ ।

ଜୀବନ ସାୟାହ୍ନ ଏବେ ଉପନିତ

କୁଆଡେ ଯିବି ମୁଁ ଧାଇଁ

ଶୁଖିଲା ପତର ଶକ୍ତିିିହୀନ ମୁୁୁହିଁ

ଆଉ ପାରୁୁନାହିଁଁ ଚାହିଁ ।