ଶରଶଯ୍ୟା

ନାହିଁ ମୋର ଇଚ୍ଛା ମୃତ୍ୟୁ ବର 

ବହୁତ ଦୂରରେ ଅର୍ଜୁନ ହାତର ଶରଶଯ୍ୟା ,

ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ପରି ଭାଗ୍ୟ ନାହିଁ 

ଶରଶଯ୍ୟାରେ ଶୋଇ ରୁଧିର ଝରାଇବାର ।

ପ୍ରତି ସ୍ତରରେ ଜୀବନର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଚାଲିଛି

ଅହରହ ହୃଦୟରୁ ରକ୍ତ କ୍ଷରଣ

ନୀରବରେ ନିଃଶବ୍ଦରେ

ପ୍ରତିକ୍ଷଣରେ ଧୀରେ ଧୀରେ 

ଭାଙ୍ଗି ଯିବାର ଅନୁଭବ ,

କେମିତି ପାର ହୋଇ ହେବ 

ଏ ଲମ୍ବା ସମୟର ରାସ୍ତା ।

ଯେଉଁଠି ଥାଅ ତୁମେ 

ସବୁ ପଛ କରି 

ଜୀବନକୁ ଆଗେଇନେବା 

ପାର୍ଥସାରଥୀ ସାଥିରେ 

ଦିବ୍ୟତାର ଆଭାରେ

ପଛରେ କିଛି ନାହିଁ 

କେହି ନାହିଁ

କିଛି ନାହିଁ ଜାଣିବି 

କିଛି ଖୋଜି ପାଇବାର ଇଚ୍ଛା ଭିତରେ 

ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଉଠେ 

ଜୀବନର ସତ୍ୟତା ।

ଏ ତ ଭଲପାଇବାର ସାତ ରଙ୍ଗ 

କେତେବେଳେ ଫୁଲ 

କେତେବେଳେ କଣ୍ଟାର ରକ୍ତସ୍ନାନ 

ବାସ୍ତବ ଜୀବନର କୋଳାହଳର

ଏକାକୀତ୍ବ ଭିତରେ 

ସ୍ୱପ୍ନଭଙ୍ଗର ଗଭୀର ଯନ୍ତ୍ରଣା 

ସବୁ ନାହିଁ ନାହିଁ ଭିତରେ 

ହାରିଯାଇଥିବା ଜୀବନରେ 

ନ ହାରିବାର ଅନୁଭବ ।

ସବୁବେଳେ ସବୁଠି 

କିଛି ବାକି ରହିଯିବା ପରି 

ଭୁଲି ବାର ପ୍ରଚେଷ୍ଟାରେ ପ୍ରତିକ୍ଷଣ 

ହଜିଯିବାର ଭାବପ୍ରବଣତାରେ

ସବୁବେଳେ ଭଲଥାଅ

ମୋତେ ଭଲ ପାଅ କି ନ ପାଅ ।