ଶାନ୍ତି

ଶାନ୍ତି ଖୋଜିବାକୁ ବାହାରିଲି

   ଗାଆଁ ଠୁ ସହର ବୁଲି

ଦିନ ବିତିଗଲା ପାଦ ଥକିଗଲା

             ବୃଥା ହେଲା ଚାଲିଚାଲି ।

ଅଭାବ ଦେଖିଲି କୁଡିଆର ଘରେ

             ଧନି ଘରେ ଅଛି ଚିନ୍ତା

ରୋଗ ବେମାରୀ ତ ବଡ଼ ଶତ୍ରୁ ଏବେ

               ଲେଖିବି କାହାର କଥା ।

ଭୁଲିଗଲେ ସବୁ ମାନ ସନମାନ

                ଭୁଲିଗଲେ ଗୁରୁଜନ

ନିଜ ସଂସ୍କୃତି ନିଜ ପରମ୍ପରା

                 ହୋଇଗଲା ସବୁ ଶୁନ୍ୟ ।

ପଇସା ପଛରେ ଧାଇଁଲେ ସଭିଏଁ

              ଆଖି ଥାଇ ହେଲେ ଅନ୍ଧ

ମାତୃ ଜାତିକୁ ଅସମ୍ନାନ କରି

              ପଛେ ପଡ଼ିଲେ କାମାନ୍ଧ ।

ପୁରୁଷର ଖାଲି ଦୋଷ ନାହିଁ ଏଠି

              ନାରୀ ମାନେ କମ୍ ନୁହେଁ

ଚାଖେଣ୍ଡେ କପଡା ପିନ୍ଧିକରି ବୁଲେ

                 ଫେସନ ବୋଲିଟି କୁହେ ।

ସ୍ବାଧିନତା ମାନେ ବୁଝି ପାରିଲେନି

        ସେଚ୍ଛାଚାରୀତା ହୋଇଲେ,

ସେଥିପାଇଁ ଆଜି ନିଜ ପାଇଁ ନିଜେ

        ସମସ୍ୟା ପାଲଟି ଗଲେ ।

ହେ ପୁରୁଷ ଜାତି ହେ ମାତୃଜାତି

            ଜଣେ ସୃଷ୍ଟି ଜଣେ ସ୍ରଷ୍ଟା

ସଂସାର ସମୁଦ୍ର ଜଳରାଶି ପରେ

          ଦୁହେଁ ଯୁଆର ଓ ଭଟ୍ଟା ।

ଭାରତ ମାତାର ସନ୍ତାନ ଆମେରେ

         ସଭିଏଁ ଭାଇ ଭଉଣୀ

ପର ପାଇଁ ନିଜେ ବଞ୍ଚିବା ଶିଖରେ

             ଘୁଞ୍ଚିବ ଦୁଃଖ କାହାଣୀ ।

ଦୁଃଖ ଘୁଞ୍ଚି ଯିବ ଶାନ୍ତି ମିଳିଯିବ

              ରଖିଲେ ମନ ଏକତା

ଅଭାବ କଷଣ ଦୂର ହୋଇଯିବ

           ଦୂର ହୋଇଯିବ ଚିନ୍ତା ।