ସେ

ମୋ ଜୀବନର ଆକାଶରେ

ସେ ଥିଲା

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ରମା

ତାର ଶୀତଳ ଆଭା

ମୋ ଦେହର ପୃଷ୍ଠଭୂମିରେ

ଖେଳଉଥିଲା ଶିହରଣର ଜୁଆର ।।

ସେ ଜୁଆର ପୁଣି କେବେ

ଆଣୁଥିଲା 

ସୁନାମୀର ତାଣ୍ଡବ

ଆଉ ମୁଁ ହୋଇଯାଉଥିଲି

ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ପ୍ରତିଥର ।।