ସେ ପାହାଡ ତଳ ଗାଁଟି

ହୁଏତ

ସମୟର ବିବର୍ତ୍ତନ ପରେ

ଅଣଦେଖା ଧୂଳି ଧୂସରିତ ମୁଠାଏ ସ୍ମୃତି

ପଡିରହିଥାଇ ପାରେ

ସେ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଇମାରତରେ ।

ହୁଏତ

ରାଜନେତା ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଡିବିରି ଆଲୁଅ

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ହୋଇ ହସୁଥାଇ ପାରେ

ଆମ ଗାଁ ନଣ୍ଡା ପାହାଡ ଚୂଳ ଉପରେ ।

ହୁଏତ

ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଚିକିତ୍ସକଙ୍କ ଅସ୍ତ୍ରୋପଚାର

ଖୋଳି ତାଡି ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥାଇପାରେ

ଜଙ୍ଗଲୀ ଜୀବନର ସରଳ ହୃଦୟଟିକୁ

ସଭ୍ୟତାର ନିହାଣ ମୁନରେ ।

ହୁଏତ

ଛୋଟିଆ ଆଖିର ବଡ ବଡ ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ

ଟୁକ୍ ଟୁକ୍ ଚାହୁଁଥିବେ

ତୁମ ସହରୀ ଆଲୋକ ତାରା ମେଳରେ ।

ହୁଏତ..

ବେଙ୍ଗ ବେଙ୍ଗୁଲି ମଧୁମିଳନ ରାଗିଣୀ ତୋଳୁନଥିବେ

ପହିଲି ଆଷାଢ ନହୁଲି ବର୍ଷା ଛିଟାରେ ।

ହୁଏତ

ରାଧୁଆ ଭାଇନା କଳାଧଳା ଭେଜାଲ୍ ବିହୀନ ହସରେ

ରାଧେଶ୍ଯାମ ମହାଜନର ସାତ ପ୍ରାଣୀ କୁଟୁମ୍ବ ଜଞ୍ଜାଳ ଦରିଆ

ପହଁରି ଯାଉଥିବେ ଅନାୟାସରେ ।

ହୁଏତ

ଆତ୍ମନିର୍ଭର ଦାନା ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ

ଗୋଠ ଛାଡି ଏକା ଏକା ଚାଲିବା ଶିଖିଯାଇଥିବେ

ସବୁ ଗୁହାଳେ ସ୍ନେହ ମମତା ବନ୍ଧନ ବନ୍ଧା ବାଳୁତ ବାଛୁରୀମାନେ ।

ତଥାପି

ମୋ ଗାଁ ହସୁଛି

ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର ସୁନେଲି ପାଟ ପିନ୍ଧା

ଚକଖଡି ଅଙ୍କା ମନ ସିଲଟ ଚିତ୍ରପଟ୍ଟରେ ।

ବାତୁଳ ପ୍ରେମିକ ଲେଖନୀ ମୁନରେ

କେଇଗୋଟି ଶବ୍ଦ, କେଇ ବୁନ୍ଦା ଆବେଗ ଗୁନ୍ଥା ଫୁଲମାଳରେ ।

ସେ ପାହାଡ ତଳ ମୋ ଛୋଟିଆ ଗାଁଟି

ଏବେବି

ମହମହ ହୋଇ ମହକି ଉଠୁଛି

ପହିଲି ବର୍ଷାର ଓଦା ସରସର ଭିଜାମାଟି ବାସ୍ନା ସାଥିରେ ।