ରୂପଶ୍ରୀ

ତୁମର ସେ ଇନ୍ଦ୍ରନୀଳ ଆଖି ସରି ନୁହେଁ

ଅଜନ୍ତାର ଅଜସ୍ର ଅପ୍ସରା

ହସିଦେଲେ ଖସିପଡ଼େ କୃଷ୍ଣ ଚୁଡା

ବର୍ଣ୍ଣବିଭା ଚକ୍ରବାଳ ସାରା ।

ବଉଳ ବାସ୍ନାର ଶାଢୀ ଛୁଇଁଯାଏ  ଚଇତର ଚୋରା ମଳୟକୁ

ହଳଦୀବସନ୍ତ ତନୁ ମାରିଦିଏ ଫୁଲଶର ପଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ।

ସୁଦୀର୍ଘ କବରୀ ତୁମ ଲମ୍ବିଥାଏ

 ଆର୍ଯ୍ୟାବର୍ତ୍ତ ଇତିହାସ ପରି

ମୁଖ ଚନ୍ଦ୍ର ଜୋଚ୍ଛନାରେ ଜଳୁ ଥାଏ

 ଝିଲିମିଲି ଲଜିତ ଶର୍ବରୀ ।

ରକ୍ତ୍ରାଭ ପାଦ ନୂପୁର ରୁଣୁ ଝୁଣୁ

 ରଙ୍ଗାରଙ୍ଗ ଆରବ୍ଯ ରଜନୀ

ତମ ତନୁ ଫଗୁଣରେ ଫୁଲ ଫୁଟେ

  ନାନା ଜାତି କାହିଁକି କେଜାଣି ।