ପ୍ରିୟାର ଓଢଣୀ

ପ୍ରିୟାର ଓଢଣୀ ସଂସ୍କୃତି ବଞ୍ଚାଇ

     ସଜାଏ ଯେ ଓଡ଼ିଆଣୀ,

ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଗରବ ଏଇତ

      ବଞ୍ଚାଇଛି ସିମନ୍ତିନୀ ।

ଲଜ୍ଜାବତୀ ସିଏ ପ୍ରୀତିମୟୀ ସିଏ

      ମଧୁର କଅଁଳ ଭାଷ,

ଓଢଣା ଫାଙ୍କରେ ଚୋରା ଚାହାଣିରେ

      ଢାଳିଦିଏ ପ୍ରୀତି ରସ ।

ପ୍ରିୟା ମୋ ସୁନ୍ଦର ହସିଦିଏ ଯେବେ

      ସରୁ ଓଢଣାର ଧାରେ, 

କେତେ ଯେ ମମତା ଝରିପଡ଼େ ସତେ

      ସାଇତା ତା ହୃଦୟରେ ।

ଗଢିଛି ବିଧାତା ନାରୀକୁ ଜଗତେ

     ଭରିଛି ଦେହେ ତା ଯାଦୁ,

ସମ୍ମୋହନେ ସିଏ ପରକୁ ଆପଣା

     କରେ ତ୍ୟାଗ କରି ସବୁ ।

ଯେତେ ଦେଖିଲେ ବି ମନ ପୁରେ ନାହିଁ

     ଲିଭେନି ପ୍ରୀତିର ନିଆଁ,

ଓଢଣା ତଳେ ସେ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର

     ଲାଗେ ସଦା ନୂଆ ନୂଆ ।

ବାହା ବେଦୀ ପରେ ଓଢଣା ଭିତରେ

     ପାଇଲି ଯେବେ ପରଶ,

କଉଡ଼ି ଖେଳରେ ପ୍ରୀତି ଭରିଥିଲା

     ମନେ ଭରି ନୂଆ ବାସ ।

ପ୍ରିୟା ର ଓଢଣୀ ଦେହେ ଭରିଦିଏ

     ପିପାସିତ ତାରୁଣ୍ୟତା,

ଆନମନା ହୁଏ ନୀରବିତ ମନ

    ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ ବ୍ୟାକୁଳତା ।

ଗଭୀର ପ୍ରଣୟ ଭରି ରହିଥାଏ

    ପ୍ରିୟାର ଓଢଣୀ ତଳେ,

ନଥାଏ ବିରହ ପ୍ରୀତି ଆସ୍ୱାଦନେ

    ଅଧୀର କାମନା ଜଳେ ।

ମୋ ପ୍ରିୟା ଓଢଣୀ ସ୍ୱାଭିମାନ ତାର

    ପରିଚୟ ବିବାହିତା,

ପାପ ନୟନରେ ଚାହିଁବେନି କେହି

    ଅନ୍ୟର ସେ ବାଗଦତ୍ତା ।

ପ୍ରିୟାର ଓଢ଼ଣୀ ଖସିଯାଏ ଯେବେ

    ଜିଭ ସେ କାମୁଡି ଦିଏ,

ଦେଖିଦେଲେ କେହି ଲଜ୍ଜା ଅବନତେ

    ଓଢଣାକୁ ଢାଙ୍କିଦିଏ ।