ପ୍ରୀତିର ଗୋଲାପ

ତୋଳିବାକୁ ଗଲି ପ୍ରୀତିର ଗୋଲାପ

ହାତେ ଗଳି ଗଲା କଣ୍ଟା

ଯୌବନ ସାଗରେ ଯେତିକି ଜୁଆର

ତା' ଠାରୁ ଅଧିକ ଭଟ୍ଟା ।

ପ୍ରେମର ମହଲ ତୋଳି ଦେଇଥିଲି

ବିଶ୍ୱାସର ରଙ୍ଗ ନେଇ

ସ୍ନେହ ମମତାରେ ବାନ୍ଧି ପାରିଲିନି

ସମ୍ପର୍କର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ।

ହାତ ବଢାଇଲି ସାଥୀ ହେବା ପାଇଁ

ଚାଲିବାକୁ ସାଥେ ସାଥେ

ବୁଝିଲନି କେବେ ବୁକୁ ତଳେ ମୋର

ଅକୁହା ଆବେଗ କେତେ ।

କେବେ ହେଲେ ଦିନେ ଖୋଲି ପଢି ନାହଁ

ମୋ ଜୀବନ ଇତିହାସ

ଦୁଃଖ ଲାଗେ ଯାହା ଦେଇ ପାରିନାହିଁ

ତୁମ ଓଠେ ଧାରେ ହସ ।