ପ୍ରୀତି କୋଣାର୍କ

ଥରେ ଆସି ପ୍ରିୟା

ଦେଖିଯାଅ ତୁମେ

ଗଢିଛି ମୁଁ ଏଠି

ପ୍ରୀତି କୋଣାର୍କ

ଜଗତ ଦେଖିଛି

ତା ରୂପ ବୈଭବ

କରୁକାର୍ଯ୍ୟ ଅପରୂପ ।

ତୁମେ ହିଁ ଦେଖିନ

ମୋ ମନ୍ଦିର ଗାତ୍ରରେ

କଳା କିରତୀର ସମ୍ଭାର

ଉଠୁଛି କିପରି ପ୍ରୀତି ଜୁଆର

ଝରୁଅଛି ମେଘ ମହ୍ଲାର ।

ଚାଖିନ ବୁନ୍ଦାଏ

ଝରୁଥିବା ପୟ

ଦେଇନ ଏ ଯାଏଁ ଲୟ

ଥରେ ଆସି ଦେଖିଯାଅ

ଗଢିଛି କିପରି

ପ୍ରୀତିର କୋଣାର୍କ

ବହୁଛି ପ୍ରେମର ସୁଅ ।

ତୁମେ ଚାଖିଅଛ

ତୋଷାମଦୀ ସ୍ବାଦ

ଆଧୁନିକତା ପରଶରେ

ମୋ ମନ୍ଦିରେ ଦେଖ

କଳା ଓ ନୈପୁଣ୍ୟ

ଫୁଟିଛି ପିରତୀ ସ୍ପର୍ଶରେ

ତୁମେ ସେ ମନ୍ଦିରେ ଦେବୀ

ଥରେ ଅାସି ଦେଖ

କଳାର ପାଟବ

ଝଲସାଏ ତୁମ ଛବି ।

ତୁମେ ଆସିଗଲେ

ମନ୍ଦିର ବେଢା ରେ

ଜୀବନ୍ତ ହୋଇବେ ମୂର୍ତ୍ତୀ

ତୁମ ରୂପ ଗୁଣ ସଂଦର୍ଶନେ ମନ

ଉଲ୍ଲସିତ ହେବ ନିତି

ତୁମେ ସାଜି ବାର ଶହ ବଢେଇ

ମୋ ପ୍ରେମ ରୂପକ ଧର୍ମପଦର

ମୁଣ୍ଡକୁ ନ ଦିଅ ଗଡେଇ ।

ସାଜି ବିଶୁ ମହାରଣା ମୁହିଁ

ପଥରକୁ ନିତି କରେ ବିଗଳିତ

ବ୍ୟଥାର ଆରତୀ ଦେଇ

ଗଢୁଛି ମୁଁ ନିତି ପ୍ରୀତି କୋଣାର୍କ

ସ୍ମୃତିର ନିହଣ, ମୁଗୁର ନେଇ

କେବଳ ତୁମରି ପାଇଁ

କେବଳ ତୁମରି ପାଇଁ ।