ପ୍ରେମଯୋଗ

ପ୍ରେମରୁ ସୃଜନ ପ୍ରେମରୁ ଜୀବନ

ମରଣେ ପ୍ରେମରେ ଲୀନ,

ପ୍ରେମ ହିଁ ଶାଶ୍ୱତ ଜୀବନ ମହତ

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥେ ଯିଏ ମଗନ ।

ଏ ସାରା ଦୁନିଆ ପ୍ରେମରେ କିମିଆ

ପ୍ରେମେ ହୁଏ ଆତଯାତ ,

ପ୍ରେମରୁ ସମ୍ଭୁତ ପ୍ରେମରେ ଜୀବିତ

ତା ବିନା ଜଡ, ଜଗତ ।

ବିଶ୍ୱନାଥଙ୍କର କରୁଣା ସାଗର

ପ୍ରେମ ତାଙ୍କ ଦିବ୍ୟ ଝର 

ଯିଏ ତ ଭିଜଇ ଆନନ୍ଦେ ହଜଇ

ଅସାର ଲାଗେ ସଂସାର ।

ଯେ ପ୍ରେମେ ବନ୍ଧନ ଭୋଗ ଅନ୍ୱେଷଣ 

ଆସକ୍ତିରେ ଦୁଃଖ ଥାଏ,

ଖାଲି ସମର୍ପଣ ଜୀବର ପରମ

ଦିବ୍ୟ ଆଭା ଦିଶୁଥାଏ ।

ପ୍ରେମକୁ ପରମ ପ୍ରେମକୁ ଚରମ

ମଣଇ ଯେ ନିରବଧି,

ସଂସାର ଜଞ୍ଜାଳ ଦୂରଇ ସକଳ

ସୁଖର ବଢେ ଅବଧି ।

ପ୍ରେମେ ମୋହାଚ୍ଛନ୍ନ ପ୍ରେମରେ ବନ୍ଧନ

ଆସକ୍ତିରେ ଧାଇଁଥାଏ,

ଆତ୍ମା ନିବେଦନ କରଇ ବର୍ଜନ 

ଶେଷରେ ସନ୍ତାପୁ ଥାଏ, /

ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ କରାଏ ।

ସେ ନୁହେଁ ବନ୍ଧନ, ମୁକ୍ତିର କାରଣ,

ପ୍ରେମ ଫାଶ ମୁକୁଳାଏ ,

ଅପ୍ରେମକୁ ପ୍ରେମ, କାଚକୁ କାଞ୍ଚନ

ମଣି, ପଥ ହୁଡୁଥାଏ ।

ଖାଲି ସମର୍ପଣ (ଅର୍ପଣ) ପ୍ରେମର ଲକ୍ଷଣ

ଦେବାର ଥାଏ ଆନନ୍ଦ, 

ନିଜକୁ ଫେଣ୍ଟାଇ ସତ୍ତାରେ ହଜାଇ

ମିଳଇ ପରମାନନ୍ଦ। 

ପ୍ରେମରେ ପାଗଳ ସଂସାର ବ୍ୟାକୁଳ

ପୋଥି ପଢଇ ସକଳ

ପ୍ରେମର ଅଭାବେ ବିକଳ ସ୍ୱଭାବେ

ପଣ୍ଡିତ ହୁଏ ଆକୁଳ ।

ପ୍ରେମର ଭଣ୍ଡାର ଖୋଲା ନିରନ୍ତର 

ଯାକୁ ଅରୁଚି ଲାଗଇ

ଅଭୁକ୍ତ ଭକ୍ଷଣ ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ମନ

ଦୁଃଖେ ଜୀବ ଭ୍ରମୁଥାଇ ।

ଫୁଲରୁ ବାସନା ଜହ୍ନରୁ ଜୋଛନା

ପ୍ରୀତି ଯେସନ ତାଙ୍କର, 

ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ସେପରି ମହିମା

ସେ ଲୀଳା ଅପରମ୍ପାର ।

ଭକ୍ତିର ସରଣୀ ପ୍ରେମ ଯେ ତରଣୀ

ନାଉରୀ ଅଟେ ଈଶ୍ୱର, 

ଗଲେ ତା ଶରଣ ଜୀବ ହୁଏ ଧନ୍ୟ 

ମୁକ୍ତି ପାଏ, ଏ ଶରୀର ।