ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ସକାଶେ   ମୃତ୍ୟୁ ସିନା ଆସେ

ଅକସ୍ମାତ କେଉଁ ରୂପେ

ସ୍ପର୍ଶ ଦୃଷ୍ଟି ଶ୍ରୁତି       ସହିତରେ ସ୍ମୃତି

ଲିଭେ ଏ' ମାଟିର ସ୍ତୁପେ ।

ବସ୍ତୁଜ୍ଞାନ ଶେଷ     ରହେନାହିଁ ଲେଶ

ଭବରଙ୍ଗ ଭୂମି ତଳେ

ଝରାପତ୍ର ଆସି      ଯାଉଥାନ୍ତି ଭାସି

ସମୟର ସ୍ରୋତ ବଳେ ।

ପୂର୍ବଜ ମୋ' ତରି     ଗଲାପରେ ଧରି 

ନେଉ ନେଉ ମରେ ଆଶା

ଅନ୍ତରର ସ୍ବର      ଲାଗେ ବି ନଶ୍ବର

ନୀରବି ଯାଏ ମୋ' ଭାଷା ।

କଲା ପରେ ସ୍ନାନ    ରହେନାହିଁ ଜ୍ଞାନ

ଜୀବନର ଅବଦାନ

ରାମନାମ ଭଜେ    ଚେତନା ବି ହଜେ

ସ୍ମୃତି ହୁଏ ଅବସାନ ।

ଶୂନ୍ୟତାରେ ଉଡ଼ି    ଶୋଚନାରେ ବୁଡ଼ି

ଥମି ଯାଏ ଶ୍ବାସ ଗତି

ତୁଚ୍ଛତାର ତୁଠେ   ବିଶ୍ୱାସ ମୋ' ଉଠେ

ମିଛ ମାୟାମୋହ ପ୍ରତି ।

ବେଦନା ଆଶ୍ରିତ     ନେତ୍ରୁ ଅବାରିତ

ଅଶ୍ରୁଧାରା ଯହିଁ ବହେ

ଅର୍ଥହୀନ ଧ୍ଵନି       ନିଶବ୍ଦ ଅବନୀ

ନୀରସ-ନିର୍ଗନ୍ଧା ରହେ ।

ଏଥିରେ ସଂସାର     ଲାଗଇ ଅସାର

ବିତେ ମନ୍ଥନର ବେଳା

ବିସ୍ମରଣ ପରେ      ବିଷୟା ଦର୍ପରେ

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତେ ହୁଏ ହେଳା ।