ପ୍ରାସାଦ

ସ୍ୱପ୍ନର ସୁନେଲି ନଗରୀରେ

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣାର

କାନଭାସ୍ ଉପରେ

ହୃଦୟ ପୃଷ୍ଠାରେ

ଅନାବନା

ଚିତ୍ର ଆଙ୍କୁ ଆଙ୍କୁ

କେତେବେଳେ

କେଉଁ ମୋଡ ନିଏ ଜୀବନଟା

ଇନଫିନିଟିଭଟା

ପଜିଟିଭ ଡ୍ରିମର କଥା

ଭାବୁ ଭାବୁ

ନେଗେଟିଭଟା

କେତେବେଳେ ଶକ୍ତ ହୁଏ

ଭାବପ୍ରବଣତାରେ ହଜିଗଲେ ବି

ଆଉ ଥରେ ଗଢିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ

ଏକ ଶକ୍ତ ଫାଉଣ୍ଡେସନ

ସତେ ଯେମିତି କେତେବେଳେ

ପ୍ରସାଦ ଅଟଳିକାଟେ ଵନିଯିବି

ମୋ ଅଜ୍ଞାତସାରରେ ସବୁ ନେଗେଟିଭକୁ

କବରି ଦେଇ

କେଉଁ ଏକ ଅପହଞ୍ଚ

ଅଜଣା ଇଲାକାରେ

ଗଢ଼ିଦେବି  ପ୍ରାସାଦକି ଅଟ୍ଟାଳିକାଟିଏ

ରାତିସିନା ସ୍ୱପ୍ନ ଦିଏ

କିନ୍ତୁ ସକାଳ ଏକ ବାସ୍ତବତାର ଘର

କର୍ମ ପାଇଁ ଅଭିପ୍ରେତ

ସ୍ୱପ୍ନ ନୁହେଁ ମୋର ସକାଳ

ରାତି ଅଛି ବୋଲି

ସକାଳ ଥାଏ

ଆଲୁଅ ଅଛି ବୋଲି

ଅନ୍ଧାର ଥାଏ

ଅନ୍ଧାରରେ ହଜିଛି ବୋଲି

ଆଲୁଅ ଖୋଜେ

ବାଟବଣା ହେଲାପରେ

ରାସ୍ତା ଖୋଜେ