ଫୁଟଫାଥ

ଗୋଟିଏ ଦିନର ଗୋଟିଏ ରାତିର 

   ସାଜିଥିଲି ମୁଁ ଅତିଥି 

ମନେ ଆଙ୍କିଥିଲା ଅନେକ ସପନ  

   ହୃଦୟେ ପ୍ରୀତିର ସ୍ମୃତି ।

ପାଦ ଦେଲି ଯେବେ ଲାଗିଲାକି ସତେ

  ଏଇତ ସରଗ ପୁରୀ

ସ୍ନେହ ମମତାର ଭଣ୍ଡାର ଖୋଲିଛି

  ଆଶା ଥାଏ ଅସୁମାରୀ ।

ରାତି ସାରା ଏଠି ଗାଡି ଚାଲି ଥାଏ 

  ଏକାଠି ରହନ୍ତି ସର୍ବେ

କେବେ ସେ ଖାଆନ୍ତି ଉପାସେ ରହନ୍ତି

  ଶୋଇଯା'ନ୍ତି ଫୁଟପାଥେ ।

ନୀଳ ଆକାଶର ଖୋଲା ପକ୍ଷୀ ଇଏ 

   ଡେଣା ଝାଡି ଉଡୁଥାନ୍ତି ।

ଝଡ ବରଷାକୁ ନ ଥାଏ ଖାତର 

   ଶୀତ ତ ତାଙ୍କରି ସାଥି ।

ରୋଷେଇ କରନ୍ତି ଫୁଟଫାଥରେ ସିଏ

   ବଢିଥାନ୍ତି ପିଲା ସେଠି 

କେତେ ପିଲାଙ୍କର ପରିଚୟ ହଜେ

  ଅନାଥରେ ନାଆଁ ଲେଖି ।

କର୍ମରେ ତତ୍ପର ହେଇଥାନ୍ତି ସିଏ 

   ମିଳେ ନାହିଁ କାମ ଧନ୍ଦା 

ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୁଃଖର ନଈରେ 

   ଘୂରୁଥାଏ ତାଙ୍କ ମଥା ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସିଗଲେ ଫୁଟଫାଥ ଇଲାକା

   ଆକର୍ଷଣ ବଢିଥାଏ

ଲାଗେରେ ଯେମିତି ପର୍ଯ୍ୟଟଙ୍କର 

  ସିନ୍ଧୁ ବେଳାଭୂମି ଇଏ ।

ଭୋକ ଶୋଷ କ୍ଷଣେ ଉଭେଇଣ ଯାଏ

   ତନୁ ମନ ପୁଲକିତ

ମନ ଲୋଭା ଏଇ ସୁନେଲି ସନ୍ଧ୍ୟାଟି

  ଖୁସିରେ କରେ ସ୍ୱାଗତ ।

ସେତେବେଳେ ଲାଗେ ସତରେ ଯେମିତି

   ଯାତ୍ରା ପଡିଆଟି ଇଏ

କେତେ ଆଡୁ କେତେ ଦର୍ଶକ ଅଛନ୍ତି 

   ପୁଣି ଚାଲିଯା'ନ୍ତି ସିଏ ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଯାଇ ଯେବେ ଆସେ ବିଭାବରୀ 

  ହୃଦୟର ଦ୍ୱାର ଖୋଲେ 

ଜୀବନର ସବୁ ଦୁଃଖର କାହାଣୀ

  ଦିଶେ ଆଖି ଛଳ ଛଳେ ।

ନିଶା ଗର୍ଜୁଥାଏ ନିଃଶବ୍ଦ ରାତିରେ

   ସପନ ସେ ଦେଖୁଥାଏ

ସେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଖୁସି ସାଉଁଟୁ ସାଉଁଟୁ

   ରାତି ପାହି ଯାଇଥାଏ ।

ସହରାଞ୍ଚଳରେ ଥାଏ ଫୁଟପାଥ

  ଲୋକେ କରୁଥାନ୍ତି ଘୃଣା

ହେଲେ ଭୁଲିଯାନ୍ତି ଦିନେ ହେଲେ ତାଙ୍କ 

  ପାଦ ହେଇ ଆସେ ବଣା ।