ନିଜ ଇତିହାସ

ଲେଖିବି ବୋଲି ମୁଁ ନିଜ ଇତିହାସ

ରକତରେ ଦେଲି ସ୍ୟାହି

ମୋ ଲେଖା ବିଷୟ ହେଲା ଅସହାୟ

ରାତି ଦିନ ଗଲା ପାହି ।

ଉଠୁଥିଲା ମୋର କୋହ ପରେ କୋହ

ଲେଖିବାକୁ ହୃଦ ଭାବ

ଲେଖିଦେଲେ ଅବା ନିଜ ଇତିହାସ

ପୁରିଯିବ ମନ ସ୍ଵାଦ ।

ଦୁଃଖ ଯିବ ବୋଲି ଲେଖିଦେଲେ ନିଜ

ବିଷାଦକୁ କଥା କରି

ଲୁହେ ଭିଜୁଥାଏ ପିନ୍ଧା ବାସ ମୋର

ଯାଉଥାଏ ଦେହ ଶିରୀ ।

ହେଉଥାଏ ଯେତେ ହାବୁକା ହାବୁକା

ବଂଚିବାର ଯାଏ ଆଶା

ଜୀବନ ଦୌଡରେ ହାରିଗଲି ମୁହିଁ

ଜହ୍ନ ସମ ପାଇ ଯୋଷା ।

ସଜଡା ସଂସ୍କାର ଉଜୁଡିଲା ମୋର

ଚାଲିଗଲା ଜିଜୀବିଷା

ପାଇବାର ପୁଷ୍ଟି ହେଲା ନାହିଁ ମୋର

ଦେଇଗଲା ଅମାନୁଷା ।

ଅମଡା ବାଟରେ ଚାଲେନାହିଁ ପାଦ

ମନ ବଳେ ମନ ବାସ

ହାଲୁକା ଫୁଲୁକା ହେଇ କି ପାରିବି

ଦୁଃଖ ଯାର ଦୈତ୍ୟ ଗ୍ରାସ ।

ଯାତନାରେ ଦିନ ବଢିବଢି ଯାଏ

କାଳ ବଶେ ହୁଏ ବଶ

ଜଳକା ପରି ମୁଁ ରହିଛି ଅନାଇ

ଦେବା ପାଇଁ ଶେଷ ଶ୍ଵାସ ।

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁମାର ହୋତା