ନଈ ନା ସ୍ଵପ୍ନ

ସେ ବନ୍ଧୁର କ୍ଳୀଷ୍ଟ ପଥ 

କେତେ ଶିଳା ଲଙ୍ଘି 

କେତେ ନାଇଁ କେତେ କୂଳେ

ହୋଇ ଛାଟି ପିଟି 

ଟିକିଏ ବି ନିରୋଳାରେ

କେଉଁଠି ରହି ତ ଯାଇନି 

ସାଇଁ ସାଇଁ ନିଶ୍ଵାସରେ

ତାର କାଇଁ ବିରାମ ପଡିନି ।

ଥକି ସେ ଯାଇନି 

ବୈଶାଖର ଅଭିଶାପେ ,

ପାନ୍ଥଶାଳା ଖୋଜିନି ସେ

ମନ୍ଦ ଶ୍ରାବଣରେ 

ଛୋଟ ବଡ଼ ଭଉଁରୀରେ

ଆସକ୍ତ ହୋଇନି 

ଲକ୍ଷ୍ୟ ହୀନ ତଟ ଚୁମି

ସେ କାହାର ହୋଇ ବି ପାରିନି ।

ବହିଚାଲେ ସମୟରେ

ଭାଳି ଭାଳି ମିଳନକୁ 

ଲେଉଟାଇ ଚାହିଁ ନାହିଁ

ଅଫେରା ତା ବାଟକୁ 

ପ୍ରିୟଠାରେ ମିଶିବାଟା

ଅବା କି ତିକ୍ତ ଯାତନା 

ଆପଣାର ସତ୍ତା ହାରି

ବୋଧ ହୁଏ ବିଚକ୍ଷଣା ।

ଆଦିମ ଏକାନ୍ତ ରିକ୍ତ ହୋଇ

ଅନ୍ତଃ ସ୍ଥଳ ବିକ୍ଷୁବ୍ଧ କରଇ 

ଅମଳକ ଆକାଂକ୍ଷାର ସ୍ପନ୍ଦନ

ମନ ଲୋଭ ତୃପ୍ତ କରି 

ମିଳନର ଅପୂର୍ବ ମୁହୁର୍ତ୍ତେ

ହୋଇ ପାରେ ମୁଁ ନିଷ୍ପ୍ରାଣ 

ଅବା ବକ୍ଷ ଫୁଲି ଉଠି

କୂଳ ଲଙ୍ଘି ମାତିବେ ଜୁଆର ।

ଚାରୁ ଶିଳା ସ୍ଵପ୍ନ ରଚି

କରିଛି ଚଳଚଞ୍ଚଳ ,

ମିଳନର ଅବକାଶେ 

ସେ ନଈଟିଏ ବିକଳ ,

ମୁଁ ସାଗରଟେ ପାଗଳ ।

        ***